اثر سایلوسایبین و تمرین هوازی بر بیان ژن PARP و گیرنده ی دوپامین 5 در بافت قلب موش های صحرایی ماده معتاد به مت آمفتامین

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین هوازی و مکمل سایلوسایبین بر بیان ژن پلی آدنوزین دی فسفات ریبوز پلیمراز (Poly (ADP-Ribose) Polymerase) PARP و گیرنده ی دوپامین 5 (D5R) در بافت قلب موش های صحرایی معتاد به مت آمفتامین بود.

مطالعه ی حاضر به روش تجربی با طرح پس آزمون با گروه شاهد انجام شد. 30 موش صحرایی ماده نژاد ویستار به طور تصادفی در پنج گروه شامل: کنترل سالم؛ مت آمفتامین؛ مت آمفتامین+ فعالیت هوازی؛ مت آمفتامین+ سایلوسایبین؛ مت آمفتامین+ فعالیت هوازی+ سایلوسایبین تقسیم بندی شدند. تزریق درون صفاقی مت آمفتامین و سایلوسایبین به ترتیب 10 و 0/02 میلی گرم بر کیلوگرم بود. مداخلات مصرف سایلوسایبین و تمرینات هوازی به مدت 4 هفته در دوره ترک اجرا شد. برای سنجش بیان ژن ها در بافت قلب از روشReal Time PCR  استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری T مستقل، Mann-Whitney و Kruskal-Wallis، تحلیل گردید.

مصرف مت آمفتامین، سبب افزایش غیرمعنادار (20 درصدی) بیان ژن D5R نسبت به گروه شاهد شد اما نتوانست تغییر معنی داری در بیان ژن  PARPایجاد کند. مصرف مکمل سایلوسایبین و ترکیب آن با تمرین هوازی، اثرات کاهشی اما غیرمعنی دار بر بیان ژن PARP و D5R در بافت قلب موش های صحرایی ماده ی معتاد به مت آمفتامین ایجاد کرد.

ممکن است القاء کوتاه مدت مت آمفتامین تغییر چندانی در بیان ژن های PARP و D5R در قلب ایجاد نکند. مکمل سایلوسایبین و ترکیب آن با تمرین هوازی در دوره ی ترک با وجود اینکه اثرات کاهشی غیرمعنی دار در بیان این ژن ها ایجاد کرده اما بیان دقیق تغییرات ژنی نیازمند بررسی های بیشتر است.