تدوین الگوی رشد پس از ضربه در بیماران سازگار با سوختگی

پژوهش حاضر با هدف تدوین الگوی رشد پس از ضربه در بیماران سازگار با سوختگی انجام شد. روش پژوهش کیفی از نوع نظریه زمینه ای بود و جامعه آماری پژوهش بیماران سوختگی بودند که از طریق انجمن حمایت از بیماران سوخته (ققنوس)، درمانگاه و بیمارستان شهید مطهری در سال 1399 شناسایی و به پژوهشگران معرفی شدند. روش نمونه گیری ابتدا به صورت هدفمند انجام شد و به تدریج به صورت نمونه گیری نظری ادامه یافت. حجم نمونه بر اساس روش اشباع نظری داده ها 15 نفر شد که مورد مصاحبه قرار گرفتند. برای غربالگری از پرسش نامه رشد پس از ضربه استفاده شد و کسانی که نمره بالاتر از میانگین در این مقیاس کسب کردند و سایر ملاک های ورود را داشتند، انتخاب شدند. کلیه مصاحبه ها با رویکرد تحلیل محتوای گرانهیم و لاندمن و با کدگذاری باز، محوری و انتخابی مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها در ارتباط با مفاهیم تشکیل دهنده رشد پس از ضربه شامل مفاهیم اصلی باورهای مثبت دینی و نگاه جدید به زندگی بود، یافته دوم در ارتباط با عوامل تاثیرگذار (موانع و تسهیل کننده ها) رشد پس از ضربه نشان داد که موانع شامل مفاهیم اصلی واکنش های جامعه، محدودیت های فردی، اختلال در سبک زندگی و حالات روانی فردی و تسهیل کننده ها شامل حمایت چندکانونی، دیگرخواهی، انگیزش، الگوسازی، امنیت ذهنی و اجتماعی، تعامل پویا با دیگران بود. یافته آخر پژوهش در ارتباط با چگونگی فرایند رشد پس از ضربه در بیماران سوختگی نشان داد که این فرایند شامل مفاهیم اصلی تحولات مثبت، تغییرات معنوی و توان شخصی (تاب آوری) است. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند به عنوان الگویی برای تدوین مداخله های درمانی و توان بخشی منطبق با بافت فرهنگی موجود برای بیماران سوختگی مورد استفاده قرار گیرد.