جلوه های معرفتی و معنایی«علم» در کلمات قصار نهج البلاغه

علم در حقیقت یکی از بر ترین نعمت های خداوند برای بشر است. علم موهبتی الهی است که خداوند به وسیله آن، انسان را بر سایر موجودات و برخی انسان ها را بر برخی دیگر برتری داده است.  حضرت علی (ع) که خود یک عالم ربانی و باب مدینه ی علم پیامبر (ص) است، ارزش انسان را به دانایی او می داند و در دیدگاه آن گنجینه ی اسرار الهی، هر کس دانایی و تقوای بیشتری دارد، از مرتبه ی بالاتری برخوردار است. واژه«علم» از واژگان پرکاربرد در نهج البلاغه است.کتاب شریف نهج البلاغه مشتمل بر سه بخش است. خطبه ها، نامه ها و سپس حکمت ها یا همان کلمات قصار که به سبب عام بودن و قابلیت تطبیق برای همه ی نسل ها، از اهمیت بسزایی برخوردار است.این نوشتار در جهت شناخت «علم و جایگاه های معرفتی آن»، در سخنان گهربار امام علی (ع) در نهج البلاغه، به رشته ی تحریر درآمده است. نتیجه ی بررسی و تحلیل در این نوشتار نشان  می دهد که علم و آگاهی تنها ملاک برتری نیست بلکه علم توام با عمل صالح موجب تعالی بشر است و علم و دانش به نسبت سرمایه های مادی از ارزش بسیار والاتری برخوردار است و روح جایگاه علوم بشری است که از ظرفیت نامحدودی برای پذیرش برخوردار است که به شکل زیبایی در کلام امام جلوه گر شده است.