مولفه های آوایی نامه سی و یکم نهج البلاغه (تحلیل سبک شناسی)

از موضوعات مورد بررسی در سبک شناسی، بررسی ضرب آهنگ و یا موسیقایی متن ادبی و به عبارت دیگر، لایه آوایی اثر ادبی است که نحوه کاربرد واحدهای آوایی در یک موقعیت زبانی و نیز کارکرد بیانی آواهای زبان را بررسی می کند. نامه سی و یکم نهج البلاغه، نه فقط از منظر محتوایی، بلکه از منظر موسیقایی نیز قابل تامل است. واژگان سحرآمیز وکاربرد آواهای متناسب با مضمون، به یک مختصه سبک ساز در این نامه تبدیل شده است. ساختار آوایی این نامه و تناسب بین دلالت های آوایی و انفعالات امیرالمومنین علیه السلام، چنان بر روح و روان خواننده تاثیر می گذارد که آن را تا سرحد شعر ارتقا داده است. مقاله حاضر با رویکرد توصیفی- تحلیلی، و در برخی موارد با بهره گیری از روش های آماری، به تحلیل و بررسی مولفه های عمده موسیقی آفرین در نامه سی و یکم پرداخته، و از یافته های زبان شناختی استمداد جسته است. مهم ترین نتیجه پژوهش حاضر این است که نامه امام علی علیه السلام به فرزند خویش دارای بافت زبانی بی نظیری بوده، و ویژگی های آوایی منحصر به فرد واژگان به کار رفته در آن، در کنار سجع، تکرار و دیگر محسنات لفظی همچون جناس و طباق و نیز ساختار صرفی واژگان، منجر به آهنگین شدن آن گشته است.