لیوانی پر از موسیقی (جستاری در شاعرانه های داستان بیژن نجدی)

پژوهشگران عرصه های گوناگون ادبی و ازجمله حوزه ادبیات فارسی معاصر، همواره برای دریافت پاسخی قانع کننده یا طرح پرسش و ایده ای و حتی اقناع و لذت دریافت، با تحقیق و تامل دقیق و علمی، به لایه های مرموز و پیچیده درونی آثار، اندیشه ها و دیدگاه های خالق اثر نفوذ می کنند و در این کاوش به جست و جوی دریچه هایی نو برای ورود به دنیای با عظمت و رمزآلود متون ادبی اند. ادبیات داستانی معاصر و به دنبال آن، داستان کوتاه با همه فرازو فرودها، تنوع، پیچیدگی و جنبه های غامض، سهم بیش تری را از این پژوهش ها به خود اختصاص داده است. هدف از این مقاله که به شیوه اسنادی توصیفی و تا اندازه ای تحلیل محتوا انجام پذیرفته است، واکاوی داستان های کوتاه بیژن نجدی و پژوهش در اختصاصات نگارش ادبی این نویسنده صاحب سبک است. آثار نجدی با گزینش زبانی نرم، سایشی و تاثیرگذار و نزدیک به شعر، ظرفیت های درخورتوجهی برای کندوکاو دارند. این مقاله سرانجام به این نتیجه می رسد که بیژن نجدی با برخورداری از ذوق و تخیل سرشار، از یک سو، با بهره گیری از انواع صور خیال، تصاویر نو، موسیقی کلامی مطابق خوانش تمهید و صناعات در نظریه صورتگرایان و از سوی دیگر، با برجسته سازی ها و آشنایی زدایی های پیوسته و دیگر ظرفیت های زیبایی شناختی و  فاصله گرفتن بسیار زیاد از زبان معمول روزمره و خودکار، درپی شیوه ای تازه است که می توان آن را «زبان شاعرانه یا به عبارتی زبان شعر» نامید.