تحلیل ریسک در اولویت بندی و بهینه یابی ضخامت روکش در تعمیر روسازی

طراحی روسازی در روش قابلیت اعتماد بر مبنای سطح اطمینانی که در آیین نامه ها پیشنهاد گردیده انجام می شود. در این روش با توجه به ‏مقاومت و وضعیت حال حاضر روسازی، طراحی صورت گرفته و حجم تعمیر مورد نیاز احتمالی در دوره بعدی در نظر گرفته نمی شود. در این ‏مطالعه روشی به منظور تعمیر روسازی ارایه شده که علاوه بر در نظرگیری وضعیت موجود روسازی، به پیامدهای حاصل از تخریب و بازسازی ‏آن توجه می شود. برای در نظرگیری این پیامدها از روش های تحلیل ریسک استفاده شد و با توجه به میزان تعمیر حال حاضر روسازی و نرخ ‏تورم، هزینه های دوره بعدی تعمیر در آینده تخمین زده شد. برای مقایسه این دو روش، داده های وضعیت روسازی و ترافیک عبوری در محور ‏قم-سلفچگان جمع آوری و مناسب ترین توزیع احتمال متغیرها به کمک آزمون اندرسون-دارلینگ تعیین گردید. با توجه به نتایج به دست آمده ‏مشخص گردید روش پیشنهادی، روسازی را با سطح اطمینان بیشتری در مقایسه با روش مرسوم آیین نامه ای طراحی می کند. همچنین هزینه ‏کلی تعمیر روسازی در روش پیشنهادی کمتر از روش قابلیت اعتماد است. درنتیجه از نظر اقتصادی به صرفه تر بوده و باعث صرفه جویی در ‏هزینه های تعمیر و نگهداری می شود. در ادامه به کمک روش های تحلیل ریسک و در نظرگیری تغییرپذیری در متغیرها، قطعات روسازی ‏اولویت بندی شدند. اولویت بندی بر این اساس بوده که به ازای هر تومان هزینه برای تعمیر قطعات روسازی، کدام یک تاثیری بیشتری بر ‏احتمال شکست و ریسک کل مسیر دارد. نتایج این روش به تصمیم گیران ذی ربط این امکان را داده که هزینه های حال حاضر و دوره بعدی تعمیر ‏در آینده را پیش بینی کرده و برنامه ریزی دقیق تری برای تخصیص بودجه تعمیر و نگهداری انجام دهند.‏