مشروعیت به‏ کارگیری سامانه‏ های نظامی هوشمند در مخاصمات مسلحانه

با ورود فناوری‏های جدید مرتبط با سامانه ‏های هوشمند به عرصه تسلیحات نظامی موجی از نظریات متناقض در میان حقوقدانان در مورد به‏کارگیری آنها در عرصه ‏های گوناگون نبرد ایجاد شد. با توجه به مزایای به ‏کارگیری این تسلیحات برخی حقوقدانان معتقد به مشروعیت کاربرد این تسلیحات هستند و برخی نیز به‏دلیل ناتوانی درک محیط عملیاتی و انجام اقداماتی مغایر با قواعد حقوق بین‏ الملل بشردوستانه بر ممنوعیت به‏ کارگیری این تسلیحات اذعان دارند. بنابراین پرسش اصلی این پژوهش، تعیین چالش ‏های حاکم بر مشروعیت یا ممنوعیت کاربرد سامانه ‏های تسلیحاتی هوشمند در میدان نبرد از منظر ملاحظات حقوقی است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی، روش جمع ‏آوری داده ‏ها کتابخانه ‏ای و جامعه مورد بررسی نیز کتاب‏ها، اسناد و کنوانسیون‏ های بین ‏المللی مرتبط با این موضوع است. نتیجه پژوهش صحت این فرضیه را تایید می‏نماید که با وجود فقدان قواعد مصرح در حقوق بین‏الملل در خصوص ممنوعیت به ‏کارگیری سامانه ‏های تسلیحاتی هوشمند، مشروعیت کاربرد این سامانه ‏ها بر اساس رعایت قواعد حقوق بین ‏الملل بشردوستانه، به نوع ماموریت، کارکرد عملیاتی و میزان هوشمندی سامانه و محیط عملیاتی به ‏کارگیری سامانه بستگی دارد و کاربرد آن در طیفی از مشروعیت مطلق تا ممنوعیت مطلق متغیر است.