مقایسه اثر MICT یا HIIT بر برخی از عوامل ساختاری قلب در دو نوع مدل حیوانی پیش دیابت و دیابت نوع دو

هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر تمرین ورزشی و دو شدت متفاوت آن بر برخی از عوامل ساختاری قلب در موش های مبتلا به پیش دیابت و دیابت نوع دو است.

  به این منظور 39 سر موش نر C57bl/6j به دو گروه رژیم غذایی پرچرب (HFD) و رژیم غذایی معمولی (ND) تقسیم شدند. پس از 20 هفته رژیم غذایی حاوی 60% چربی برای موش های گروه HFD و غذای معمولی برای موش های گروه ND، به 12 سر از موش های HFD، استرپتوزوتوسین (STZ) تزریق شد. سپس هر گروه به سه زیرگروه شاهد، تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی متوسط (MICT) تقسیم شده و موش های گروه های تمرین ورزشی به مدت هشت هفته تمرین کردند. در پایان متغیرهای بافتی مورد نظر؛ شامل وزن قلب، چگالی عروقی، فیبروز، استیاتوز و تحلیل رفتگی در بافت قلب موش ها بررسی شد. از تحلیل واریانس یک طرفه و فراوانی درصدی برای بررسی و گزارش نتایج استفاده شد.

رژیم غذایی پرچرب موجد کاهش چگالی عروقی (30%) و تحلیل بافتی، و تزریق STZ باعث کاهش چگالی عروقی (33%)، بروز فیبروز و استیاتوز میوکارد شد. هر دو تمرین ورزشی با بهبود علایم، شامل وزن قلب، فیبروز، استیاتوز و تحلیل رفتن بافت همراه بود. در مورد قند خون، فیبروز، استیاتوز و تغییرات دژنراتیو بافت قلب ، MICT تاثیر قوی تری نسبت به HIIT ایجاد کرد.

بر اساس نتایج این مطالعه، HFD، با یا بدون STZ، با بروز تغییرات آسیب شناختی بافت قلب همراه است و MICT می تواند اثرات قوی تری نسبت به HIIT در کاهش این تغییرات ایجاد کند.