بررسی نگرش دستیاران پزشکی به اثربخشی آموزش بالینی مجازی بر عملکرد تحصیلی براساس الگوی کرک پاتریک در سال تحصیلی 1400-1399

رشد فزاینده علم، ضرورت به کار گیری روش ها، ابزار و نظام های نوین آموزشی را ایجاب کرده است. همه گیری کرونا و تعطیلی دانشگاه ها،  به کار گیری روش های آموزش مجازی را اجتناب ناپذیر ساخت. از سوی دیگر نگرانی های باز قبیل کاهش کیفیت آموزش و اثربخشی چنین شیوه های آموزشی، نگرانی از آینده دانشجویان را به عنوان چالشی اساسی مطرح کرده است. هدف از انجام این پژوهش تعیین میزان تاثیر آموزش بالینی مجازی بر پیشرفت تحصیلی دستیاران پزشکی در دوران کرونا می باشد. پژوهش حاضر توصیفی-تحلیلی و به روش پیمایشی انجام شده است. جامعه پژوهش کلیه دستیاران سال سوم و چهارم پزشکی مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 1400 بود که بر اساس فرمول کوکران تعداد 186 دستیار بود که بهروش نمونه گیری طبقهای تصادفی مشارکت داشتند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه نگرش سنجی از دستیاران پزشکی در مورد آموزش مجازی بود. یافته ها نشان می دهد سطح نگرش دستیاران به آموزش مجازی همراه با نگرش احساسی و شناختی آنان با متغیر عملکرد تحصیلی رابطه همبستگی مثبت و معناداری دارند. ولی میان نگرش رفتاری و عملکرد تحصیلی آنان هیچگونه رابطه همبستگی معناداری وجود ندارد. دانشجویان موفق تر از لحاظ تحصیلی، ضمن آشنایی بیشتر با فضای مجازی، به تبع آن به کار گیری آسان تر آن، درک، شناخت و به طور کلی تمایل بالاتری از همگنان ضعیف تر خود نسبت به آموزش مجازی داشته اند.اما علیرغم تمایل احساسی و عاطفی بالا و همچنین درک و شناخت نسبی به آموزش مجازی بالینی، نگرش رفتاری و ارزیابی مطلوبی در راستای پیاده سازی آموزش مجازی بالینی به عمل نیاورده اند.