آیا روش های آموزش حرکتی (سنتی و بازی برای فهمیدن) بر خودکارآمدی در نوجوانان دختر اثرگذار است؟

روش های آموزشی در تربیت بدنی پیشینه طولانی دارد، و با توجه به آن در زندگی تحصیلی و روانی افراد همیشه مورد توجه بوده است. خودکارآمدی یکی از متغیرهای مهم در ورزش میباشد، شواهد تجربی کمی در مورد کارایی های مدل های آموزشی مختلف وجود دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه اثر مدل آموزشی سنتی و مدل آموزشی بازی برای فهمیدن بر خودکارآمدی در نوجوانان دختر بود. در این پژوهش، که از نوع مقطعی نیمه تجربی،40 دانش آموز دختر متوسطه اول بدون سابقه بازی بدمینتون به طور تصادفی در دو گروه 20 نفره قرار گرفتند .برای سنجش پرسشنامه خود کارآمدی کودکان و نوجوانان توسط موریس (2001) و با اقتباس از پرسشنامه خود کارآمدی بندورا، باربارانلی، کاپارا، پاستورلی (1996) ساخته شده است. سنجش عملکرد آموزش سرویس بلند بدمینتون هر گروه در دوره اکتساب و بعد از 48 ساعت در مرحله یادداری اجرا شد. در مرحله یادداری پرسشنامه خودکارآمدی توسط هر یک از شرکت کنندگان تکمیل شد. برای تحلیل داده های خودکارآمدی از تحلیل کوواریانس یک و چند متغیره در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. برتری معنی دار در گروه بازی برای فهمیدن نسبت به گروه سنتی در عملکرد خودکارآمدی دوره اکتساب و آزمون یادداری را نشان داد. علاوه بر این، نمره کل خودکارآمدی و همچنین خودکارآمدی اجتماعی گروه TGFU در یادداری به طور معنی داری بیشتر از گروه آموزش سنتی بود. با توجه به نتایج به دست آمده، به نظر می رسد اگر دانش آموزان با استفاده از رویکرد مدل آموزشی TGFU آموزش ببینند، جنبه های مختلف خودکارآمدی بهتری را نشان می دهند.