خشونت کلامی علیه کارکنان فوریت های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

خشونت شغلی می تواند اثر منفی و بار روانی بر ارایه نحوه خدمات کارکنان فوریت های پزشکی داشته باشد. این پژوهش باهدف تعیین خشونت کلامی نسبت به کارکنان فوریت های پزشکی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام شد.

این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی و مقطعی بوده که بین کارکنان فوریت های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1398 انجام شد. 264 نفر به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل: پرسشنامه ی خشونت شغلی و پرسشنامه ی سلامت عمومی گلدن برگ 28 GHQ بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS استفاده گردید.

نتایج نشان دادند که در طول یک سال گذشته، 240 نفر از کارکنان فوریت های پزشکی، خشونت شغلی را در انواع کلامی 65%، فرهنگی 9/6 % و جنسی 1/3 % تجربه کردند. بین خشونت کلامی با تاهل (0/049= p)، سن (0/04=p) و بحران 6 ماه اخیر کارکنان (0/02= p) رابطه آماری معنی داری وجود داشت. همراهان بیمار عامل اصلی خشونت بودند و بیش ترین واکنش در مقابل خشونت، دعوت کردن مهاجم به آرامش بود. بیشترین خشونت اعمال شده علیه کارکنان در آخرین ماموریت به ترتیب کلامی و فرهنگی بوده است. بین خشونت در آخرین ماموریت با نوع استخدام، سن و سابقه کار کارکنان رابطه آماری معنی داری وجود داشت.

با توجه به قابلیت پیش بینی و کنترل خشونت می توان در کنار ارتقاء آموزش، نحوه پیشگیری، انجام اصلاحات در مورد عوامل زمینه ساز خشونت و برگزاری کلاس ها و کارگاه های آموزشی را به عنوان گام موثری در جهت کاهش خشونت های کارکنان فوریت پزشکی دانست.