ارتباط هوش اخلاقی با صلاحیت بالینی در دانشجویان پرستار کارآموز در عرصه استان خوزستان-1399

 آموزش بالینی نقش مهمی در دستیابی دانشجویان پرستاری به صلاحیت بالینی ایفا می کند. هوش اخلاقی از پارامترهای  مهم محیط بالینی در دستیابی به اهداف کارآموزی و کسب صلاحیت بالینی است. هوش اخلاقی ابعادی مانند مسیولیت پذیری، تعهد، قبول اشتباهات، اعتماد و همدلی را که  درکسب صلاحیت بالینی برای دانشجویان پرستاری حایز اهمیت است می سنجد. هدف از مطالعه تعیین وضعیت هوش اخلاقی و رابطه ی بین هوش اخلاقی و صلاحیت بالینی دانشجویان می باشد.

 این مطالعه کاربردی از نوع توصیفی – همبستگی است که با مشارکت دانشجویان پرستاری در استان خوزستان در سال 1399 انجام شد. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان برآورد شد. پس از حذف تعداد 299 نفر محاسبه شد. روش نمونه گیری، تصادفی-طبقه ای و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه استاندارد هوش اخلاقی و پرسشنامه صلاحیت بالینی پرستاری در دوره بالین می باشد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

 نتایج  نشان داد دانشجویان در ابعاد درستکاری، مسیولیت پذیری، بخشش و دلسوزی وضعیت متوسط دارند. همچنین بین هوش اخلاقی و  صلاحیت بالینی رابطه ی مثبت و معنی دار وجود دارد (001 /0>P، 602/0 r=). تمام ابعاد هوش اخلاقی، رابطه مثبت و معنی دار با صلاحیت بالینی داشت (001/0>P).

 نظر به اکتسابی بودن هوش اخلاقی و ارتباط مستقیم آن با صلاحیت بالینی توصیه می شود از آموزش هایی تخصصی جهت رشد هوش اخلاقی دانشجو به منظور افزایش صلاحیت بالینی آنان و ارتقاء سطح علمی دانشگاه بهره برد.