نظام دانایی صدرا، بستری برای ایجاد تمدن الهی

این مقاله بر اساس نظریه نظام دانایی صدرا و نقش فقه در آن و نیز تعریف وی از فقه در دین شکل گرفته است. فقه در عصر کنونی هرچند مزیت هایی همچون محوریت عبودیت و معنویت و استفاده از کاوش های عمیق و ارزشمند خود را دارد، اما دچار آسیب هایی ازجمله امکان دنیاگرایی، به حاشیه راندن فقه اکبر (معارف دینی)، فاصله از واقعیت های نیازهای دینی اجتماعی، انحصارطلبی روشی در علم دینی، سلیقه محوری، و از دست دادن بخش مهمی از سرمایه های انسانی شده است. هدف این مقاله ارایه راهکاری در جهت تحول نظام علمی دینی است. فقه و دین شناسی مدنظر حکمت متعالیه صدرا غایتی وجودی داشته و به گسترش زندگی عقلانی و انسانی یاری می رساند. در نظام حکمت متعالیه، فقه زیرمجموعه الهیات بوده و در این راستا تعریف و احکام آن بررسی می گردد. در «نظام صدرایی»، فقه، عرفان و حکمت جدای از هم نیستند و همه لایه ها و مراتب دین است که این اصل بر تبیین صحیح قلمرو حدود و ثغور فقه تاثیرگذار است. فقه تمدن ساز با محوریت هم زیستی و ظلم ستیزی از شاخصه های فقه صدرایی است. فقه در حکمت متعالیه به کلی از معنای مصطلح آن که استخراج احکام فرعی با ادله تفصیلی و با محوریت اصول فقه است جدا می شود. این معنای فقه اگر در حوزه های فقهی و دینی محور قرار داده شود آثار و ثمرات درخشانی در پی خواهد داشت که ازجمله می توان به برطرف شدن آسیب های فوق الذکر اشاره نمود. این مقاله به صورت توصیفی- تحلیلی بر اساس داده های کتابخانه ای تدوین شده است.