مدل یابی ساختاری پیش بینی سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در نوجوانان دختر بر اساس تمایزیافتگی خود و حساسیت بین فردی با نقش واسطه ای حمایت اجتماعی

هدف پژوهش حاضر ارایه مدل ساختاری پیش بینی سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت در نوجوانان دختر بر اساس تمایزیافتگی خود و حساسیت بین فردی با نقش واسطه ای حمایت اجتماعی بود.

روش پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی با استفاده از معادلات ساختاری بود. جامعه آماری در این پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر متوسطه شهر یزد که در رشته های نظری در سال تحصیلی 1402-1401 مشغول به تحصیل بودند، تشکیل دادند که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تعداد 340 نفر از این دانش آموزان به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای اندازه گیری در این پژوهش سبک زندگی ارتقادهنده سلامت والکر (1987)، حمایت اجتماعی ادراک شده زمیت و همکاران (1988)، تمایزیافتگی خود اسکورون و اسمیت (2003)، حساسیت بین فردی بویس و پارکر (1989) بودند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر جهت بررسی روابط علی بین متغیرها انجام شد.

نتایج برازندگی مدل پیشنهادی حاکی از برازش خوب مدل با داده ها بود. ضرایب مستقیم مدل نشان داد تمایزیافتگی خود و حمایت اجتماعی ادراک شده بر سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت اثر مثبت معنادار دارند و حساسیت بین فردی بر سبک زندگی ارتقا دهنده سلامت اثر منفی معنادار دارد. همچنین با ورود متغیر حمایت اجتماعی ادراک شده به مدل به ترتیب اثر غیرمستقیم تمایزیافتگی خود و حساسیت بین فردی بر سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت 0814/0 و 0335/0- شد.

بنابراین نوجوانان با مشکلات تمایزیافتگی و حساسیت بین فردی در رابطه با دیگران و حفظ روابط صمیمی مشکل دارند و بیشتر تمایل به قطع ارتباط با دیگران دارند که در نتیجه حمایت اجتماعی کمتری از دیگران دریافت می کنند و عدم حمایت اجتماعی باعث بروز رفتارهای ناسازگارانه و کاهش سلامت در این نوجوانان می شود.