تنوع تحمل به شوری ژنوتیپ های نخود تیپ کابلی در مرحله گیاهچه ای در شرایط کنترل شده

این مطالعه با هدف به گزینی تحمل به شوری ژنوتیپ های نخود، به صورت کرت های خردشده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با سه تکرار در دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1399 اجرا شد. شوری در دو سطح (12 و  dS.m-116) کلرید سدیم و شاهد  dS.m-15/0 (آب شرب)، در کرت های اصلی و 70 ژنوتیپ نخود در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در شوری 12 و  dS.m-116 به ترتیب 65 و 28 ژنوتیپ، از بقای بوته بین 100-76 درصد برخوردار بودند. با کاهش درصد بقا در  dS.m-116، درصد بقای برگ نیز کاهش یافت. با افزایش شوری از 12 به  dS.m-116 نشت الکترولیت ها در دامنه بقای 100-76 درصد و دامنه های بقای 75-51 و 50-26 درصد، به ترتیب به میزان 8، 25 و 12 درصد افزایش یافت. با افزایش شوری از 12 به  dS.m-116 وزن خشک در دامنه های بقای 25-0، 50-26، 75-51 و 100-76 درصد به میزان 15، 11، 36 و 14 درصد کاهش یافت. با افزایش شوری از 12 به  dS.m-116، Na.K-1 در دامنه بقای 50-26 درصد تغییری نداشت و در دامنه های بقای 25-0، 75-51 و 100-76 درصد به ترتیب 9 و 2 برابر و 22 درصد افزایش یافت. بیشترین میانگین نسبت سدیم به پتاسیم اندام هوایی در دامنه بقای 25-0 درصد مشاهده شد. در شوری 12 و dS.m-1 16 دو ژنوتیپ MCC1467 و MCC1394 در بیشتر صفات مورد مطالعه برتر از سایر ژنوتیپ ها بودند. ژنوتیپ های گروه سوم حاصل از تجزیه خوشه ای از برتری نسبی تحمل به شوری برخوردار بودند. با توجه به گلخانه ای بودن این پژوهش، بررسی تحمل به شوری ژنوتیپ های برتر در شرایط مزرعه توصیه می گردد.