تاثیر تنش خشکی و پایه بر رشد، اسمولیت های سازگار و فلاونوئیدهای گوجه فرنگی رقم دافنیس

تولید سبزی های گلخانه ای در مناطقی که دچار خشک سالی بوده و با کمبود آب مواجه می باشند، با چالش هایی مواجه است. پیوند سبزی ها در شرایط تنش، فرصت هایی را برای بهبود عملکرد به وجود می آورد. در این پژوهش، رشد و پاسخ های بیوشیمیایی گوجه فرنگی گلخانه ای دافنیس پیوند شده روی پایه های مختلف تحت سطوح مختلف آبیاری بررسی شد. در یک آزمایش گلخانه ای، هفت پایه متعلق به جنس سولانوم مورد استفاده قرار گرفت و گیاهان با سه دور آبیاری (با فاصله 3 روز به عنوان شاهد و 6 و 9 روز به عنوان تنش خشکی ملایم و شدید) در مدت چهار ماه آبیاری گردیدند. نتایج بیان گر اثرات قابل توجه دور آبیاری و پایه بر رشد و ویژگی های بیوشیمیایی بود. افزایش دور آبیاری باعث کاهش وزن تازه شاخساره، طول ریشه و عملکرد گردید. برخی از پایه ها (S. cheesmaniae, Solanum lycopersicum var. cerasiforme) از نقطه نظر وزن تر شاخساره، طول ریشه و عملکرد نسبت به سایر پایه ها بهتر بودند. همچنین پایه ها بر تجمع ترکیبات فنولی کل، مجموع کربوهیدرات های محلول و مجموع فلاونوییدها تاثیر داشتند   S. lycopersicum var.  cerasiforme و S. cheesmaniae میزان کمتری از این ترکیبات را نشان دادند. برهمکنش دور آبیاری و پایه برای وزن تازه ریشه، نسبت شاخساره به ریشه و محتوای پرولین برگ معنی دار بود. پایه های S. lycopersicum var. cerasiforme  و  S. cheesmaniae وزن ریشه را در شرایط خشکی شدید حفظ کردند، درحالی که S. nigrum در همین شرایط منابع خود را به رشد شاخساره اختصاص داد. محتوای پرولین برگ در شرایط تنش خشکی شدید و برخی ترکیب های پیوندی افزایش یافت. به عنوان نتیجه گیری، نوع پایه به طور قابل توجهی بر رشد و پاسخ های بیوشیمیایی گوجه فرنگی رقم دافنیس تحت شرایط کم آبیاری تاثیر گذاشت S. cheesmaniae  و S. lycopersicum var. cerasiforme رشد بهتری را نشان دادند، درحالی که برخی از پایه ها سطح بالاتری از ترکیبات بیوشیمیایی را داشتند. این یافته ها اهمیت انتخاب پایه را در افزایش تحمل به خشکی در کشت گوجه فرنگی مورد تاکید قرار داده و اهمیت برخی ترکیبات بیوشیمیایی را در پایش وضعیت آبی گوجه فرنگی گلخانه ای نشان می دهد.