بررسی اثربخشی فعال سازی رفتاری بر اجتناب اجتماعی مادران دارای کودک فلج مغزی شهر ایلام سال 1401

مادران مسیولیت بیشتری برای پرورش کودکانشان دارند و معمولا مراقبان اصلی کودکان معلول هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان فعال سازی رفتاری بر اجتناب اجتماعی در مادران دارای کودک فلج مغزی بود.

طرح پژوهش حاضر شبه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون، با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش 40 نفر از مادران مراجعه کننده به مراکز کاردرمانی شهر ایلام در سال 1401 بودند که به صورت تصادفی در گروه آزمایش (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش روش گروه درمانی فعال سازی رفتاری بر اساس دستورالعمل ارایه شده کانتر، بوش و راش را طی 8 جلسه 90 دقیقه ای به شکل هفته ای یک جلسه و گروهی دریافت کردند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه هراس اجتماعی (SPI) کانور و همکاران (2000) در دو مرحله پیش از مداخله و پس از مداخله جمع آوری شدند. در این پژوهش، برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیلی (تحلیل کوواریانس) با نرم افزار SPSS vol.27 استفاده گردید.

یافته های پژوهش: 

نتایج نشان داد که در انتهای درمان، نمرات هراس اجتماعی گروه مداخله نسبت به گروه شاهد به طور معناداری کاهش یافته بود (0.05>P).

مطالعه نشان داد، درمان فعال سازی رفتاری تاثیر مطلوبی بر کاهش شدت علایم اختلال اجتناب اجتماعی در مادران دارای کودک فلج مغزی دارد؛ بنابراین، این درمان به عنوان درمان مکمل در کنار درمان های دارویی در این افراد، برای بهبود علایم روان شناختی پیشنهاد می شود.