نقش پایبندی مذهبی در بکارگیری راهبردهای مقابله ای زنان دارای تجارب نامطلوب کودکی

آسیب ها و تجارب نامطلوب دوران کودکی می تواند به تاثیرات روان شناختی قابل توجهی در بزرگسالی منجر شود که یکی از مهمترین آن ها، راهبردهای مقابله ای است. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میزان پایبندی مذهبی با راهبردهای مقابله ای زنان دارای تجارب نامطلوب دوران کودکی انجام شد.

این مطالعه توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل100 نفر از زنان دارای تجارب نامطلوب دوران کودکی مراجعه کننده به کلینیک های روان شناسی شهر تهران بودند که در یکی از 4 زمینه (جنسی، عاطفی، روانی، غفلت) مورد آسیب قرار گرفته بودند و از بین آن ها 81 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های «پایبندی مذهبی جان بزرگی» و «راهبردهای مقابله ای لازاروس و فولکمن» پاسخ دادند. همچنین با توجه به زمان اجرای پژوهش حاضر با شرایط کرونا، پرسشنامه ها به روش گوگل فرم تهیه و به صورت مجازی اجرا گردید. داده ها نیز با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 و روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند.

یافته های پژوهش نشان داد بین خرده مقیاس های پایبندی مذهبی و راهبردهای مقابله ای رابطه معنادار وجود دارد (0/05P≤). همچنین پایبندی مذهبی پیش بینی کننده قوی در برآورد راهبرد مقابله ای افراد نمونه می باشد. نتایج نقش پایبندی مذهبی را در راهبردهای مقابله ای (فاصله گرفتن، خودکنترلی، حل مسیله برنامه ریزی شده و ارزیابی مجدد مثبت) و در بعد دوسوگرایی مذهبی با راهبردهای مقابله ای اجتناب مورد تایید قرار داد. همچنین در بعد ناپایبندی مذهبی، ارتباط منفی و معناداری با راهبرد مقابله ای حل مسیله برنامه ریزی شده و راهبرد مقابله ای ارزیابی مجدد مثبت به دست آورد.

با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت در زنانی که دارای تجارب نامطلوب دوران کودکی هستند، پایبندی مذهبی قوی تر می تواند پیش بینی کننده استفاده از راهبردهای مقابله ای مثبت باشد. در نتیجه، پایبندی مذهبی به عنوان متغیری است که می تواند در تقویت راهبردهای مقابله ای (فاصله گرفتن، خودکنترلی، حل مسیله برنامه ریزی شده و ارزیابی مجدد مثبت) به کار گرفته شود. بنابراین تقویت پایبندی مذهبی می تواند منجر به ارتقای سطح راهبردهای مقابله ای زنان (دارای تجارب نامطلوب کودکی) گردد.