مقایسه اثربخشی معنادرمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه پنداری درد و احساس انسجام روانی زنان با تجربه جراحی پستان

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی معنادرمانی با درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فاجعه پنداری درد و احساس انسجام روانی زنان با تجربه جراحی پستان بود.

این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. 45 نفر با داشتن ملاک های ورود به مطالعه با روش نموه گیری هدفمند و از میان کلیه زنان ماستکتومی شده شهر تبریز در سال 1401 که مشغول گذراندن دوره پرتودرمانی خود بودند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و یک گروه گواه، هر کدام 15 نفر قرار گرفتند. اعضای گروه های مداخله، درمان مختص خود را در 8 جلسه 5/1 ساعته (2 ماه، هفته ای یک جلسه) دریافت کردند، و گروه گواه هیچ درمانی را دریافت نکردند. هر سه گروه، پیش، پس و 4 ماه پس از مداخله به پرسشنامه های 13 سوالی فاجعه پنداری درد سالیوان و همکاران و 35 سوالی احساس انسجام فلسنبرگ پاسخ دادند. تجزیه و تحلیل یافته ها از طریق آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه گیری مکرر انجام گرفت.

نتایج نشان داد که معنادرمانی (3/5±1/30) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (4/5±9/29) در مقایسه با گروه گواه (2/5±6/37) در پس آزمون منجر به کاهش فاجعه پنداری درد زنان با تجربه جراجی پستان شده اند (001/0>P) و این نتایج در مرحله پیگیری نیز نشان از ماندگاری اثر دارد (001/0>P). همچنین، نتایج نشان داد که معنادرمانی (5/3±2/55) و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (9/2±0/55) در مقایسه با گروه گواه (5/3±8/48) در پس آزمون، منجر به افزایش احساس انسجام روانی زنان با تجربه جراجی پستان شده اند (001/0>P) و این نتایج در مرحله پیگیری نیز نشان از ماندگاری اثر دارد (001/0>P). همچنین نتایج  نشان داد تاثیر این دو درمان بر فاجعه پنداری درد و احساس انسجام روانی در مراحل پس آزمون و پیگیری متفاوت از هم نیست (05/0<P).

براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که معنادرمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد موجب کاهش فاجعه پنداری درد و افزایش احساس انسجام روانی زنان با تجربه جراحی پستان شده اند.