اثر مصرف کودهای شیمیایی و باکتری های محرک رشد بر عملکرد و اجزای عملکرد کاملینا (.Camelina sativa L) در شرایط محیطی اهواز

این پژوهش با هدف بررسی اثر باکتری های محرک رشد و کودهای شیمیایی بر عملکرد دانه گیاه کاملینا، رقم اصلاح شده سهیل، انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 18 تیمار و سه تکرار در سال زراعی 1401- 1400 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه  شهید چمران اهواز اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کودهای شیمیایی نیتروژن (N)، فسفر (P)، پتاس (K) و گوگرد (S) در سه سطح (N0-P0-K0-S0) (C1) (شاهد)، (N50-P50-K40-S100) (C2) و (N100-P100- K80-S200) (C3) بودند. کودهای زیستی در شش سطح (عدم تلقیح (B1) (شاهد)، نیتروکسین (B2)، فسفات بارور2 (B3)، تیوباسیلوس (B4)، نیتروکسین+ فسفات بارور2 (B5) و نیتروکسین+ فسفات بارور2+ تیوباسیلوس (B6) بودند. صفات گیاهی مورد ارزیابی شامل تعداد خورجینک در بوته، تعداد دانه در خورجینک، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد زیستی، محتوای روغن دانه، عملکرد روغن و شاخص برداشت بودند. نتایج نشان داد که اثر کودهای شیمیایی و کودهای زیستی و برهمکنش آنها بر عملکرد دانه معنی دار بوده و بیشترین مقدار عملکرد دانه (2120 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد زیستی (5803 کیلوگرم در هکتار)، در تیمار نیتروکسین+ فسفات بارور2 بدست آمد. کودهای زیستی در هر سه سطح کود شیمیایی باعث افزایش محتوای روغن دانه کاملینا شدند. بیشترین افزایش عملکرد روغن دانه همانند عملکرد دانه در سطح سوم کود شیمیایی و کود زیستی نیتروکسین+ فسفات بارور 2 بدست آمد (6/45 درصد) که با سایر تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری داشتند. اگرچه کودهای زیستی به تنهایی، در مقایسه با شاهد (عدم تلقیح)، تاثیر کمتری بر صفات گیاهی کاملینا داشتند، اما در تلفیق با کودهای شیمیایی، باعث بهبود رشد و عملکرد دانه کاملینا شدند. با توجه به نتایج این تحقیق بهترین تیمار کودی برای افزایش عملکرد و محتوی روغن دانه گیاه کاملینا در شرایط آب و هوایی اهواز، تیمار تلفیقی کود نیتروکسین+ فسفات بارور2 در هر سه سطح کود شیمیایی می باشد.