ارزیابی مراکز آموزشی و رضایت مربیان مراکز از برنامه آموزش هنگام ازدواج در کشور ایران

«برنامه آموزش هنگام ازدواج» از سال 1372 در کشور آغاز شد. مطالعه حاضر تحت عنوان «ارزشیابی برنامه آموزش هنگام ازدواج زوجین در کشور ایران» دارای اهداف متعددی بوده و مقاله حاضر به نتایج دو هدف اصلی شامل «سنجش رضایت مربیان مراکز از برنامه آموزش هنگام ازدواج» و «ارزیابی مراکز آموزش هنگام ازدواج» پرداخته است.

این مطالعه از نوع مقطعی بود. نود و شش مرکز آموزش هنگام ازدواج به روش تصادفی ساده انتخاب شده و مربیان این مراکز با روش سرشماری، وارد مطالعه شدند. داده ها در نرم افزار SPSS-18 تحلیل شدند.  

میانگین امتیاز رضایت کلی مربیان از برنامه آموزش هنگام ازدواج 20/56 به دست آمد. حدود 88/4 درصد مربیان از «محتوای کتابچه های درسی»، 70/1 درصد از «برگزاری منظم دوره های بازآموزی»، 96/2 درصد از «همکاری با مرکز مربوطه»، 98/2 درصد از «رفتار همکاران مرکز مربوطه» و 98 درصد از «نحوه مدیریت مسیولان مرکز برای برگزاری کلاس ها»، «راضی یا خیلی راضی» بودند. حدود 60/6 درصد مربیان از «مقدار حق الزحمه برای این آموزش» و 51 درصد از «پرداخت به موقع حق الزحمه»، «ناراضی یا خیلی ناراضی» بودند. ارتباط آماری معنی دار بین «رضایت کلی» با «سن»، «جنسیت»، «وضعیت تاهل»، «مدرک تحصیلی» و «مدت سابقه تدریس در مرکز» مشاهده نشد. ارتباط معنی دار بین «رضایت کلی» با «سطح تحصیلات»، «رابطه استخدامی با مرکز» و «نوع کلاس» به دست آمد. به طوریکه مربیان با تحصیلات کارشناسی ارشد، دارای بیشترین و مربیان با تحصیلات کارشناسی، دارای کمترین رضایت بودند. مربیان رسمی دارای کمترین و مربیان قراردادی دارای بیشترین رضایت بودند. مربیان «درس سلامت باروری و جنسی» دارای کمترین و مربیان «درس اخلاق و احکام» دارای بیشترین رضایت بودند. نتایج ارزیابی مراکز نشان داد که بیش از 80 درصد مراکز از نظر «نور کلاس»، «سیستم گرمایشی» و «تناسب تعداد صندلی با تعداد شرکت کنندگان» در وضعیت مطلوب بوده و حدود 70 تا 80 درصد مراکز از نظر «انطباق تعداد کلاس ها با تعداد شرکت کنندگان»، «تهویه مناسب»، «تناسب امکانات آموزشی با نیازها» و «فضای فیزیکی مناسب» در وضعیت مطلوب قرار داشتند. فقط 50 تا 70 درصد مراکز از نظر «سیستم سرمایشی» و «دسترسی به زیر ساخت لازم برای کلاس های آنلاین» در وضعیت مطلوب بودند.

ارتقای «برنامه آموزش هنگام ازدواج زوجین» نیازمند توسعه زیرساخت های مورد نیاز و همچنین بهبود شرایط رفاهی مربیان مراکز است. امید است که نتایج مطالعه حاضر بتواند پایش و رصد برنامه مذکور را برای سیاستگذاران نظام سلامت، تسهیل نماید.