تبیین ضرورت مفهوم پردازی تاب آوری فرهنگی در دوران همه گیری کووید-19 (مقاله مروری)

همه گیری کووید-19 به ما آموخت صرفا ویژگی های زیستی ما برای مقابله با بیماری و مشکلات کافی نیست. تاب آوری به فرایند پویای سازگاری مثبت با تجارب تلخ و ناگوار اطلاق می شود، که توانایی ما را در کنترل شرایط و دست کاری بهینه موقعیت منعکس می کند. این توانمندی شامل ابعادی درونی، نقش تجارب و الگوهای ذهنی، و ابعادی بیرونی، شامل مختصات یا تلاش اجتماع در تسلط بر چالش ها است. در پژوهش ها صرفا مفهوم تاب آوری اجتماعی به عنوان بعد بیرونی مورد تاکید قرار گرفته و نقش فرهنگ به عنوان یک مولفه مستقل و دارای هویت نادیده گرفته شده است. در این مقاله الزام مفهوم پردازی تاب آوری فرهنگی، هدف قرار گرفته شد. در واقع، توانمندی هایی که فرهنگ به واسطه مولفه های مختلفی که در اختیار ما می گذارد تا بتوانیم در شرایط بحرانی، توانایی سازگاری، تغییر شرایط، و ارتقای عملکرد داشته باشیم، مطالعه شد.

این بررسی از لحاظ روش شناسی یک مطالعه مروری سیستماتیک بود. در این پژوهش کلیدواژه های تاب آوری (Resilience)، اجتماع (Community)، فرهنگ (Culture) و سرسختی (Hardness) در مقالات فارسی و انگلیسی ثبت شده در پایگاه های P‏ubMed ،Science Direct ، Google Scholar،Magiran ، و SID با اندکس «و» یا "and" در بازه زمانی سال 1990 تا 2018 جستجو شدند. مقالات به دست آمده در مراحل چندگانه ارزیابی و در نهایت بررسی بر روی 23 مقاله انجام شد.

در نتیجه مطالعات بین رشته ای، مولفه های احتمالی این سازه به این شرح است: تعلق و ریشه دار بودن، اعتماد، تعهد، حس غرور و پیوندجویی.

تاب آوری فرهنگی را می توان ظرفیت و توانمندی سازگاری و مقابله با بحران به کمک اسلوب های تاریخی، اسطوره، آداب و رسوم و باورهای فرهنگی دانست.