عفونت های قارچی در بیمار مبتلا به نقص ایمنی-بخش نخست

عفونت های فرصت طلب تقریبا همیشه در شرایطی رخ می دهند که در آن ها دفاع میزبان به خطر افتاده باشد. با پیشرفت دانش پزشکی، تعداد بیماران دچار نقص ایمنی به طور پیوسته در حال افزایش است. علاوه بر این، انواع نقص و نارسایی مربوط به سیستم دفاعی میزبان در حال تغییر است. امروزه، پاتوژن های قارچی مهاجم، مرکزیت را از پاتوژن های فرصت طلب باکتریایی و ویروسی گرفته اند به طوری که بیماران نقص ایمنی بیشتری در حال حاضر به عفونت های قارچی مبتلا می شوند.
کاندیدا شایع ترین جنس پاتوژن های قارچی است. کاندیدا آلبیکنس از مدت ها قبل به عنوان عامل بیماری مخاطی دهان، مری و واژن در بیماران مبتلا به کمبود سلول T شناخته شده است، همچنین عفونت های ناشی از این قارچ فرصت طلب در بیماران مبتلا به عفونت HIV، کسانی که تحت درمان با کورتیکواستروییدها یا سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی قوی قرار می گیرند و بیماران مبتلا به بدخیمی های لنفورتیکولار مشاهده می شود.
در سال های اخیر، گونه های غیر آلبیکنس کاندیدا به طور فزاینده ای به عنوان پاتوژن های قارچی در بیماران دچار نقص ایمنی شناخته شده اند. در بیماران سرطانی، کاندیدا تروپیکالیس و کاندیدا گلابراتا به ویژه مشکل ساز هستند. در بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه، میزان عفونت های کاندیدا گلابراتا در حال افزایش است. انواع مختلفی از عوامل خطر برای گونه های مختلف کاندیدا شناسایی شده است.
بعد از کاندیدا گونه های آسپرژیلوس اصلی ترین پاتوژن های فرصت طلب قارچی می باشند. در مقابل دستگاه گوارش برای حضور کاندیدا، درگاه های اصلی ورود این ارگانیسم های موجود در هوا مجاری بینی، سینوس ها و مجاری تنفسی هستند. در گیرندگان پیوند مغز استخوان و در بیماران مبتلا به لوسمی حاد، میزان مرگ و میر بیش از 75٪ است.
عفونت های ناشی از پاتوژن های کپکی به غیر از آسپرژیلوس نیز در حال افزایش است. کشت عوامل موکورمایکوز بسیار دشوار است و سندرم های ناشی از این عفونت ها از سندرم های ناشی از گونه های آسپرژیلوس قابل تشخیص نیستند. پاسخ به درمان در این دسته از قارچ ها ضعیف است. فوزاریوم، که یک قارچ خاکزی است نسبت به بسیاری از درمان ها مقاوم است. سدوسپوریوم، یکی دیگر از پاتوژن های نوظهور، به طور فزاینده ای در دریافت کنندگان پیوند خون و مغز استخوان گزارش می شود.
دشواری در تشخیص دقیق، مانع بزرگی است که مانع پیشرفت های درمانی شده است. تکنیک های غیرتهاجمی برای بیشتر پاتوژن های قارچی فرصت طلب محدود است.