شناخت در فلسفه اساطیر در رابطه با صورت های طبیعی و ذهنی

ما در شناخت اساطیر دو روش مستقیم در پیش رو داریم، یکی روش شناخت صورت های طبیعی و دیگری روش شناخت صورت های ذهنی. شناخت انسان از محیط خود به شرایط زندگی وی محدود می شود، از این رو می توانیم عناصر نخست تفکر طبیعی انسان را به این حوزه محدود کنیم که شامل: منابع غذایی، آب، حیوانات درنده و موقعیت جغرافیایی زندگی انسان می شود. شناخت انسان در دامنه هوش طبیعی که آن را به کار می گیرد بهینه ساز همین شرایط زندگی است و نه بیشتر،این یعنی می توانیم به بیان اسطوره ها بپردازیم همان گونه که به صورت های طبیعی در علوم طبیعی می پردازیم، این روش کسانی هم چون روزنبرگ و میرچا الیاده بوده است . ولی «امر متمایزی» وجود دارد که فارغ از واقعیت رشد می کند و خود بسنده است و بیش از آنکه وابسته به شیی باشد وابسته به «غیاب شی» است وآن عبارت است از نظام های نمادین و زبان. تا حدی می توان دریافت که زبان حول «نومن» شکل می گیرد ولی آن را به طور کامل در برنمی گیرد و از این رو همیشه در جریان است. زبان در رابطه با شناخت می تواند به همراه محتوای حکمی اش در سه ساحت A) حملی B) شرطی C) قیاسی به «بیان» بپردازد، بیان در واقع به گفتار کشاندن «امر واقعی» است، اگر واقعیتی موجود باشد و این یعنی قسم دوم و روش دوم ما در پرداختن به اساطیر که همان صورت های ذهنی و کلی اسطوره هاست و این راه کسانی چون لوی اشتراوس و ارنست کاسیر بوده است.