اثر ورمی کمپوست و نانوسیلیکون بر عملکرد و برخی صفات بیوشیمیایی و فیزیولوژیک گلرنگ (.Carthamus tinctories L) در شرایط قطع آبیاری

به منظور بررسی اثر ورمی کمپوست و نانوسیلیکون بر عملکرد و برخی صفات بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی ‏گلرنگ در شرایط قطع آبیاری، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‏ کامل تصادفی با سه ‏تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 99-1398 اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی سطوح ‏آبیاری (آبیاری کامل به عنوان شاهد، قطع آبیاری در50% مراحل تکمه دهی و گلدهی به ترتیب به عنوان ‏محدودیت شدید و ملایم آبی بر اساس کد 55 و 65 مقیاس ‏BBCH‏)، محلول پاشی نانواکسید سیلیکون ‏‏(محلول پاشی با آب به عنوان شاهد، کاربرد 25 و 50 میلی گرم در لیتر) و کاربرد ورمی کمپوست (عدم مصرف ‏به عنوان شاهد، کاربرد 4 و 8 تن درهکتار) را شامل می شدند. نتایج نشان داد بالاترین سطح از کاربرد ‏نانوسیلیکون در شرایط آبیاری کامل، به ترتیب74 و 145درصد محتوای کلروفیلa ‎‏ و ‏‎ b‎نسبت به عدم کاربرد ‏نانوسیلیکون در شرایط قطع آبیاری در مرحله تکمه‎ ‎دهی افزایش داد. مقایسه میانگین ها نشان داد قطع آبیاری ‏در مرحله تکمه دهی در بالاترین سطح از کاربرد ورمی کمپوست، محتوای پرولین و قندهای محلول (به ترتیب ‏‏149 و 99 درصدی) و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی کاتالاز، پراکسیداز و پلی فنل اکسیداز (به ترتیب 103، ‏‏82 و94‏‎ ‎درصدی) نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست در شرایط آبیاری کامل افزایش داد. همچنین بالاترین ‏سطح از کاربرد ورمی کمپوست در شرایط آبیاری کامل محتوای کلروفیل ‏a، عملکرد کوانتومی و عملکرد دانه ‏را به ترتیب 61 ،62 و 119 درصد نسبت به عدم کاربرد ورمی کمپوست در شرایط قطع آبیاری در مرحله ‏تکمه دهی افزایش داد. به نظر می رسد کاربرد ورمی کمپوست و نانوسیلیکون می تواند به دلیل بهبود صفات ‏فیریولوژیکی و بیوشیمیایی، عملکرد را تحت شرایط محدودیت آبی افزایش دهد. ‏