ارزیابی قابلیت اطمینان انواع مدل های عرض تخریب سکو در موج شکن های سکویی؛ مطالعه موردی موج شکن بندر شهید بهشتی

از آنجایی که روابط مختلفی برای محاسبه عرض تخریب در موج شکن سکویی ارایه گردیده است لذا ارزیابی این روابط در قالب احتمالاتی یکی از اساسی ترین مباحث مهندسی دریا می باشد. در این تحقیق قابلیت اطمینان یا مکمل آن احتمال خرابی عرض تخریب سکوی موج شکن بندر شهید بهشتی بر اساس شش مدل تورم (2007)، مقیم و همکاران (2011)، لیک اندرسن و همکاران (2014)، مقیم و علیزاده (2014)، ون در میر و سیگاردرسن (2016) و احسانی و همکاران (2020) مورد بررسی قرارگرفته است. برای محاسبه احتمال خرابی و شاخص قابلیت اطمینان از چهار روش اولین مرتبه قابلیت اطمینان FORM، دومین مرتبه قابلیت اطمینان SORM، نمونه گیری مونته کارلو Monte Carlo (MCS) و نمونه گیری با اهمیت Important Sampling (IS) استفاده شده و احتمال خرابی سکوی موج شکن مورد مطالعه در حالت عمق آب حداکثر و ارتفاع موج با دوره بازگشت 100 ساله بر اساس مدل های مختلف ذکرشده تعیین گردیده است. نتایج نشان می دهد که روش MCS بالاترین احتمال خرابی را در مدل مقیم و همکاران (2011) با مقدار حدود 69/0 و کمترین مقدار را در مدل تورم (2007) با مقدار نزدیک 29/0 ارایه می نماید. بعلاوه مدل ون در میر و سیگاردرسن (2016) و مدل مقیم و علیزاده (2014) به ترتیب با مقدار 57/0 و 50/0 و مدل لیک اندرسن و همکاران (2014) و مدل احسانی و همکاران (2020) به ترتیب با مقدار 42/0 و 38/0 بیشترین و کمترین احتمال خرابی را ارایه می نمایند. بدین ترتیب نتایج به دست آمده نشان می دهد که مدل های احسانی و همکاران (2020) و تورم (2007) که برای موج شکن های ایسلندی توسعه پیدا کرده اند دارای کمترین مقدار احتمال خرابی بوده و مدل های مقیم و همکاران (2011) و مقیم و علیزاده (2014) که برای موج شکن های شکل پذیر ارایه شده اند، بیشترین احتمال خرابی را ارایه می نمایند. در ادامه آنالیز حساسیت انجام گرفته و تاثیر متغیرهای مختلف مورد بررسی قرار گرفته است.