ارزیابی کارایی علف کش های پیش رویشی و پس رویشی برای کنترل علف هرز بندواش (Paspalum distichum L.) در شالیزار

بندواش علف هرز دایمی، ریزوم دار و رونده از خانواده گرامینه است. با مصرف گسترده علف کش ها جهت مدیریت علف های هرز مزارع برنج و عدم کارایی موثر آن ها در کنترل بند واش، هم اکنون این علف هرز به عنوان مهم ترین مانع در تولید برنج در ده ها هزار هکتار از اراضی شالیزاری مطرح است. دو آزمایش گلدانی در موسسه تحقیقات برنج کشور جهت مطالعه واکنش بندواش به علف کش های انتخابی شالیزار اجرا شد. نتایج آزمایش اول نشان داد که از 16 علف کش پیش رویشی انتخابی برنج، نیمی از آن ها دارای کمتر از 44 درصد کارایی در کاهش زیست توده اندام هوایی این علف هرز بودند. علف کش های مولینیت، 58 درصد، پرتیلاکلر + پیرازوسولفورون اتیل، 62 درصد، اکسادیارژیل، 64 درصد، پنوکسولام، 73 درصد، کلومازون + پندیمتالین، 87 درصد، متازوسولفورون، 92 درصد و تریافامون + اتوکسی سولفورون، 96 درصد زیست توده بندواش را کاهش دادند و هالوسولفورون، 20 درصد افزایش زیست توده این علف هرز را موجب شد. نتایج آزمایش دوم نشان داد از 13 علف کش برگ پاش مورد بررسی، نه علف کش کمتر از 50 درصد و علف کش های پیش آمیخته پروپانیل + پرتیلاکلر، 52 درصد، تریافامون + اتوکسی سولفورون، 71 درصد، سای هالوفوپ + پنوکسولام، 71 درصد و گلایفوسیت، 93 درصد زیست توده اندام هوایی بندواش را کاهش دادند. مطابق نتایج این پژوهش، تمام علف کش های رایج دهه های اخیر در شالیزارهای ایران، فاقد کارایی موثر در کنترل بندواش بودند ولی علف کش های جدید دارای کارایی بیشتری در کنترل بندواش هستند. بررسی های بیشتر مزرعه ای جهت دستیابی به توصیه های کاربردی برای مدیریت شیمیایی بند واش ضروری است.