تغییرات اقلیمی و برنامه هفتم توسعه ایران در یک نگاه

سناریوهای تغییر اقلیم آینده خوشی را از نظر منابع آب و محیط زیست برای کشورمان پیش بینی نمی کنند. راهکارهای اصلی مدیریت تغییرات اقلیمی مبتنی بر کاهش نرخ انتشار گازهای گلخانه ای و یا سازگاری با آن است و بین این دو سازگاری با تغییرات اقلیمی برای مناطق خشک و نیمه خشک به ویژه برای کشورهای در حال توسعه عملی تر و کاربردی تر است. به گزارش 2022 آی.پی.سی.سی ایران متاسفانه از جمله معدود کشور های انگشت شماری است که اقدام موثری در سطوح راهبردی، سیاستی و برنامه ریزی در جهت سازگاری با تغییر اقلیم انجام نداده است وچنین به نظر می رسد که دخالت نهاد های قانون گذاری / اجرایی کشور به مساله سازگاری اقلیمی تنها و موثر ترین راه برای فایق آمدن بر مشکلات و کاستی های موجود باشد و این در حالی است که متاسفانه پیش نویس برنامه هفتم توسعه در این مورد ساکت به نظر می رسد و هیچ سر فصل جداگانه ای به آن اختصاص داده نشده است. از آنجا که آینده نگری اقلیمی یکی از الزامات اصلی برنامه ریزی محسوب می گردد، تدوین و تصویب قانون جامع تغییر اقلیم که در ان برنامه اقدام ملی برای کاهش اثرات تخریبی وارتقاء سازگاری با تغییرات اقلیمی گنجانده شده باشد می تواند وصول به اهداف برنامه را ممکن سازد. همچنین سازگاری با تغییرات اقلیمی مسایل پژوهشی جدیدی را در بسیاری از زمینه ها ازجمله حوزه کشاورزی و امنیت غذایی نیز ایجاد می کند. خوشبختانه این مساله در لایحه برنامه هفتم توسعه با هدف ارتقاء بهره وری و اثربخشی تحقیقات و پژوهش با تاکید بر پژوهش های دانشگاهی و موسسات پژوهشی و حتی رساله های تحصیلات تکمیلی گنجانده شده است. ارزیابی موضوع های پژوهش با خط ارتباطی سامانه نظام ایده ها و نیاز ها (نان) https://nan.ac پیشنهاد شده است. مطالعات مربوط به سازگاری جامعه محور با تغییرات اقلیمی که در مطالعات ملی تقریبا مغفول مانده نیز مبحثی است که در همین ماده پژوهشی باید منظور گردد.