بهبود دقت موقعیت یابی در یک سامانه واقعیت افزوده سیار

امروزه نیاز به اطلاع دقیق از موقعیت مکانی ابزارها، اشخاص و نهاد ها به طرز قابل توجهی افزایش یافته است و کاربردهای بسیاری دارد که از آن جمله می توان به کاربرد آن در واقعیت افزوده اشاره کرد. فناوری واقعیت افزوده اطلاعات تکمیلی را به صحنه واقعی (مثل آنچه دوربین نمایش می دهد) اضافه می کند و نسبت اطلاعات به آنچه مشاهده می شود بر پایه سنجش موقعیت مکانی عناصر واقعی موجود در صحنه انجام می شود. هر چه سنجش موقعیت با دقت بیشتری انجام شود، کارایی واقعیت افزوده بیشتر می شود. الگوریتم های مختلفی برای موقعیت یابی ابداع شده اند که امروزه به صورت ابزار عمومی در دسترس کاربران هستند مانند سامانه موقعیت یاب جغرافیایی (جی پی اس)، پیمایش خودکار، شبکه سلولی تلفن همراه و یا ارتباطات بی سیم مانند وای فای. دقت الگوریتم های موقعیت یابی بسیار به شرایط محیط مورد استفاده، وابسته است. هیچ کدام از این الگوریتم ها نمی توانند در همه جا و با شرایط محیطی متفاوت دقت بالایی را داشته باشند. در این مقاله روشی ترکیبی جهت سنجش دقیق تر موقعیت مکانی ارایه شده است. این روش با توجه به میزان خطای هر کدام از موقعیت یاب ها و شرایط استفاده، ضرایبی را به آنها اختصاص می دهد و با گرفتن میانگین وزن دار آنها، موقعیت نهایی را به صورت طول و عرض جغرافیایی اعلام می کند. برای سنجش اعتبار این الگوریتم ترکیبی از دو موقعیت یاب جغرافیایی و پیمایش خودکار تلفن همراه استفاده شده است. پیمایش خودکار الگوریتمی است که از حسگر های تلفن همراه برای موقعیت یابی شخص پیاده استفاده می کند و برای انواع سبک های حرکتی (سرعت تند، سرعت کند، قدم های کوتاه، قدم های بلند و ترکیبی از تمام این حرکات) آزمایش شده است. برای سنجش اعتبار الگوریتم ترکیبی تعداد 300 آزمایش در مسافت های متفاوت و در شرایط مختلف انجام شده است. نتایج این آزمایش ها نشان می دهد که الگوریتم پیشنهادی نسبت به استفاده تکی از الگوریتم های موقعیت یابی (در این آزمایش ها موقعیت یاب جغرافیایی و پیمایش خودکار) نتایج با دقت بیشتری داشته و به عنوان نمونه توانسته است درصد خطای الگوریتم موقعیت یاب جغرافیایی را در شرایط محیطی نامناسب، کاهش دهد.