بررسی نقش ویتامین D بر میزان بیان فاکتورهای دسیدوایی شدن آندومتر در زنان مبتلا به شکست مکرر لانه گزینی

یکی از موارد بالینی نگران کننده در روش های کمک باروری شکست مکرر لانه گزینی است. پذیرش آندومتر رحم به عنوان عامل اصلی محدودکننده میزان لانه گزینی در سیکل های کمک باروری مطرح است. دسیدوا بافتی با منشاء سلول های استرومای اندومتر است که عملکرد اصلی آن شروع و حفظ لانه گزینی جنین است. از آنجا که نقش ویتامین D در فرایند های لانه گزینی و حفظ بارداری نشان داده شده است، بنابراین مطالعه حاضر برای بررسی میزان سطح سرمی ویتامین D در بیماران مبتلا به شکست مکرر لانه گزینی و ارتباط بین آن و میزان بیان و سطوح پروتئینی فاکتورهای دسیدوایی شدن آندومتر در این بیماران طراحی شد.

در این مطالعه هم گروهی تاریخی، از میان 36 زن واجد شرایط و مبتلا به شکست مکرر لانه گزینی، تعداد 12 زن با کمبود ویتامین D (کمتر از20 نانوگرم در میلی لیتر) به عنوان گروه مورد و 24 زن با ویتامین D مکفی (بیش از30 نانوگرم در میلی لیتر) به عنوان گروه شاهد وارد مطالعه شدند. در هر دو گروه بیوپسی اندومتر در اواسط مرحله لوتئال تهیه و بررسی شد. داده ها به صورت میانگین ± انحراف معیار گزارش و از آزمون من یو ویتنی برای مقایسه گروه های مورد مطالعه استفاده شد.

نتایج آزمون من یو ویتنی نشان داد که بیان ژن های IGFBP-1 (P = 0.0016)، PRL (P = 0.004) و HOXA10 (P = 0.001) در گروه ویتامین D مکفی (به ترتیب 0/05 ± 1، 0/05 ± 1 و 0/1 ± 1) به صورت معناداری بالاتر از سطح بیان در گروه کمبود ویتامین D  بود (به ترتیب 0/1 ± 0/5، 0/1 ± 0/5 و 0/1 ± 0/4). میزان پروتئین های IGFBP1 (P = 0.0001)، PRL (P = 0.004) و HOXA10 (P = 0.036) به صورت معناداری در گروه دارای ویتامین D مکفی (به ترتیب 0/05 ± 3/436، 1 ± 6/127 و 1 ± 3/778)  بیشتر از گروه کمبود ویتامین D بود (به ترتیب 0/01 ± 0/1196، 0/5 ± 2/185 و 0/01 ± 0/4717).

به نظر می رسد کمبود ویتامین D می تواند با اختلال در بیان ژن ها و پروتئین های فاکتورهای دسیدوایی شدن که در روند لانه گزینی بسیار حیاتی است، روند دسیدوایی شدن آندومتر را تحت تاثیر قرار می دهد.