روش های تفسیری امامان شیعه در مواجهه با جریان های کلامی عصر حضور ائمه (ع)

آیات کلامی قرآن از مفاهیم عمیق و دقیقی برخوردار می باشند، از این روی بیش از دیگر آیات به فهم ناسازوار و گاه تفسیرها و تاویل های ناصواب دچار شده اند و پیامدهایی چون عرضه عقاید باطل و در نتیجه شکل گیری و تکثر جریان های فکری و کلامی را به دنبال داشته اند؛ اهل بیت (ع) که وظیفه سترگ پاسداری و تبیین آیین و مکتب را عهده دار می باشند، ضمن تفسیر آیات مختلف قرآن، به تفسیر و تاویل صحیح آیات کلامی مورد استناد فرقه ها پرداخته اند، و در این راستا از روش های تفسیری متنوعی در مواجهه با اندیشه ها و تفاسیر جریان های فکری و کلامی بهره گرفتند، از این روی تحقیق حاضر با روش توصیفی تحلیل در پی این پاسخ به این سوال برآمده است که روش های تفسیری امامان شیعه در مواجهه با جریان های کلامی عصر حضور ائمه (ع) چگونه است؟ مهمترین آن روش ها عبارتند بودند از: تفسیر قرآن به قرآن، تفسیر قرآن با سنت پیامبر (ص)، تفسیر قرآن با شان نزول، تفسیر قرآن با عقل، تفسیر از رهگذر تاویل، تفسیر قرآن با بهره گیری از لغت و تفسیر قرآن با بهره گیری از قواعد ادبی. این قبیل تلاش های قرآنی آن پاسداران دین اولا؛ بیان گر جایگاه والای تفسیری ایشان نسبت به اندیشمندان معاصر خود می باشد و ثانیا؛ نقش بسزای آنان را در فهم روش مند آیات قرآن مبرهن ساخته تا پویندگان معارف قرآنی را بر شیوه های دریافت حقایق آن رهنمون سازد.