تحلیلی بر برنامه جهانی هفده گانه توسعه و رویکرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران

دولتها برای توسعه یافتن نیاز به برنامه ریزیهای منظم و مدون دارند. همچنین در نظام بین المللی برای همکاری بهتر و بیشتر دولتها با یکدیگر، سازمان ملل به تدوین و ارایه برنامه هایی اقدام کرده است. برای مثال برنامه جهانی هفده گانه توسعه، یکی از این اقداماتی است که در نظر گرفته شده است. آنچه که در این میان، به توسعه سریعتر و هماهنگ کشورها در راستای برنامه های بین المللی کمک می کند سیاست خارجی کارامد می باشد. در رابطه با اهمیت سیاست خارجی که تنظیم کننده روابط میان کشورها می باشد باید گفت که سیاست خارجی، همواره بازتاب ماهیت حکومت است؛ سطح و ژرفای تغییر در سیاست خارجی کشورها ارتباط مستقیمی با شکل نظام حکومتی، مدل تصمیم گیری، هنجارها و اصول حاکم و مولفه های محیطی متعددی است که بازخوردهای استمرار و تغییر را به درون سیستم باز می-گرداند. هدف اصلی در این مقاله، تحلیل نقش برنامه جهانی هفده گانه توسعه و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران می باشد. سوال اصلی مطرح شده این است که برای برنامه جهانی هفده گانه توسعه، رویکرد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران چگونه بوده است؟ برای پاسخ به این پرسش، با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از یافته هایی که با روش کتابخانه ای و سایتهای اینترنتی گردآوری شده اند، بهره برده شده است. نتایج یافته ها نشان می دهند که با توجه به اینکه موضوع توسعه در برنامه های سیاست خارجی ج.ا.ایران مورد توجه قرار دارد ولی در راستای اهداف هفده گانه توسعه جهانی، اقدامات موثری در رویکرد و رفتار سیاست خارجی مشاهده نمی شود. وضعیت فقر و توسعه نیافتگی برخی استانهای کشور مانند سیستان وبلوچستان، شاخصهای زیست محیطی درون کشور (مشکلات کم آبی، خشک شدن تالابها و دریاچه ها) از نمونه های نبود رویکرد موثر در سیاست خارجی می باشد.