تخمین ظرفیت و عوامل موثر بر بیابان گردی در منطقه حفاظت شده بیابان ساحلی هماگ هرمزگان

مرزهای آبی ایران بیش از 40% است و تنها در سه استان هرمزگان، سیستان و بلوچستان و خوزستان مرزهای متصل به دریاهای آزاد وجود دارد و این مناطق جزء بیابان های ساحلی اند. این نواحی دارای جاذبه های ژئوتوریستی زیادی هستند و توسعه صنعت گردشگری بیابانی همجوار اقیانوس، نقش مهمی بر توسعه سطح اقتصادی مردم محلی و افزایش درآمد ناخالص داخلی ایران دارد. قطر در دنیا قطب گردشگری بیابان های ساحلی شناخته شده و متاسفانه علی رغم قابلیت های زیاد در استان های جنوب کشور، صنعت گردشگری بیابان های ساحلی در ایران، هنوز رشد نیافته است. لذا هدف این پژوهش، تخمین قابلیت و عوامل موثر بر بیابان گردی در منطقه حفاظت شده هماگ می باشد. پس از جمع آوری لایه های اطلاعاتی پایه، زیر مدل های متغیرهای محیطی و بوم شناختی مانند شیب، ارتفاع، خاک، پوشش گیاهی، اقلیم، منابع آب، جاذبه های منطقه و متغیر زیرساختار مانند دسترسی به جاده ها و مسیر، دسترسی به مراکز خدماتی-رفاهی با بهره گیری از دستورالعمل FAO  طبقه بندی و مدل شایستگی گردشگری بیابان گردی منطقه ارائه شد. نتایج بررسی تخمین مدل نشان داد که 17/43 ، 63/39، 90/6 و 30/10% بترتیب در طبقه شایستگی زیاد، متوسط، کم و عدم شایستگی قرار دارد. بر این پایه از بین متغیرهای محیطی و بوم شناختی، دسترسی به منابع آب، شایستگی زیستگاه گوشتخواران بیابانی، تعداد زوج سمان بیابانی و از بین متغیرهای زیر ساختار، دسترسی به جاده و مسیر از عامل های کاهش دهنده شایستگی بیابان گردی و دسترسی به مراکز خدماتی-رفاهی از عوامل افزایش دهندگی شایستگی گردشگری بیابان بودند. با توجه به مقوله زیاد بودن تنوع گونه های گیاهی، بوم گردی بیابان و منظرهای زیبای حیات وحش منطقه حفاظت شده هماگ، توسعه گردشگری بیابان برای بازدید از جاذبه های طبیعی بویژه گونه های جانوری خاص مانند خزندگانی چون آگاما و غیره در کنار جاذبه های ژئومورفولوژیک ویژه و منحصر به فرد آن توصیه می شود.