ارزیابی رابطه امید به زندگی دانشجویان رشته پزشکی با شرکت در فعالیت های داوطلبانه (اردوهای جهادی) در شهرهای جنوبی ایران

در سال‏های گذشته دانشگاه نظامی در راستای برنامه‏های تربیتی دانشجویان و استفاده از توانمندی دانشجویان جهت ارائه خدمت به اقشار محروم جامعه اردوهای جهادی برگزار کرده است. لذا در این مطالعه ما برآن شدیم که تاثیر شرکت در اردوهای جهادی بعنوان یک حرکت داوطلبانه مفید و موثر را بر میزان امید به زندگی دانشجویان علوم پزشکی را در یک دانشگاه نظامی بسنجیم.

این مطالعه مقطعی در سال 1401 در دانشگاه نظامی انجام شد. جامعه مورد مطالعه دانشجویان دانشگاه نظامی بود. عدم تمایل به ادامه همکاری با تیم پژوهش معیار خروج از مطالعه بود. جهت تکمیل این پرسشنامه ها که توسط 200 نفراز دانشجویان انجام شد، از طریق سامانه های الکترونیکی آنلاین از قبیل پرس لاین و بصورت کاغذی، با مراجعه حضوری به دانشجویان در محیط های دانشجویی دانشگاه شامل کلاس های درس، جلسات مورنینگ گزارش و سایر جلسات جمعی آموزشی و پژوهشی و یا در خوابگاه های دانشجویی دانشگاه نظامی به روش نمونه گیری طبقه ای جمع آوری اطلاعات انجام شد.

در این مطالعه تعداد 200 نفر شرکت کردند که 81% مرد و 19% زن بودند. تعداد 123 نفر (5/61%) در رده سنی 20 تا 25 سال بودند. تعداد 97% افراد رشته پزشکی بودند. تعداد 137 نفر (5/68%) در مقطع دکتری حرفه ای تحصیل می کردند و تعداد 57 نفر (5/28%) در مقطع تخصص پزشکی تحصیل می کردند. تعداد 86 (43%) اصلا در اردوهای جهادی شرکت نکرده بودند. تعداد 114 (57%) حداقل یک بار در اردوهای جهادی شرکت کرده بودند. پرسشنامه امید به زندگی در افرادی که اصلا در اردوهای جهادی شرکت نداشتند 46/11±62/165و در افرادی که تعداد سه بار در اردوهای جهادی شرکت داشتند 51/18±96/174 بود (001/0=P). رابطه معنی داری بین مقطع تحصیلی و تعداد شرکت در اردوهای جهادی وجود داشت (001/0<p). میانگین پرسشنامه امید به زندگی در افراد در مقطع دکتری حرفه ای 25/15±07/171 و در افرادی در مقطع تخصص 88/7±75/163 بود (004/0=P). میانگین امید به زندگی در متاهلین 04/9±58/165 و در مجردین 81/15±40/171 بود (004/0=P).

نتایج نشان داد که دانشجویان پزشکی که بیشتر در اردوهای جهادی به صورت داوطلبانه شرکت داشتند میزان امید به زندگی بالاتری را داشتند. این مطالعه پیشنهاد می کند که ارتباط بین فعالیت‏های داوطلبانه و پیامدهای سلامت جسمی و روانی باید به طور گسترده مورد مطالعه قرار گیرد.