تحلیل مکانی خطر وقوع زلزله در استان تهران و پهنه بندی آن با بهره گیری از تلفیق روش های فازی و AHP

زلزله یکی از بحران های طبیعی است که بروز آن آسیب های زیادی به جای می گذارد. یکی از اقدامات برای کاهش این آسیب ها، تحلیل مکانی و پهنه بندی خطر وقوع زلزله است تا براساس نتایج آن بتوان در راستای برنامه ریزی و تصمیم گیری کاراتر اقدام نمود. اهمیت این موضوع به خصوص در استان تهران به دلیل دربرداشتن پایتخت کشور و انباشت سرمایه بیشتر احساس می شود. لذا در این تحقیق، استان تهران به عنوان منطقه مطالعاتی در نظر گرفته شد. برای دستیابی به این هدف نقشه معیارهای فاصله از گسل، تراکم گسل، شدت زلزله های پیشین، فاصله از مراکز زلزله های پیشین، عمق آن ها و وضعیت توپوگرافی(شیب منطقه) تهیه و درجه عضویت فازی به آن ها تعلق گرفت و پس از تعیین وزن هر معیار با استفاده از روش AHP، با بهره گیری از عملگر جمع فازی با یکدیگر همپوشانی داده شدند. محدوده استان به پهنه های با خطر نسبی کم، متوسط و زیاد تقسیم بندی و برای هر شهرستان میزان درصد مساحت هر پهنه مشخص گردید. نتیجه نهایی حاکی از آن است که حدود 70 درصد از مساحت شهرستان شمیرانات و حدود 50 درصد از مساحت شهرستان های تهران، فیروزکوه و دماوند در پهنه با خطر بالای زلزله واقع می شوند.