بررسی و تحلیل سبک زبانی رمانهای عباس معروفی

سبک، شیوه پرداخت یک متن ادبی است که شاخه های آن بر تنه زبان شکوفا شده اند. زبان یک متن، همان واژه هایی است که در کنار هم مینشینند و جمله ها و عبارتها را به وجود می آورند و این زبان، بیانگر اندیشه ها، احساسات، دیدگاه ها و باورهای نویسنده متن و شخصیت اوست. بررسیهای سبک شناسانه سه محور زبانی، ادبی و فکری را شامل میشوند. در این پژوهش به تحلیل ویژگیهای زبانی رمانهای عباس معروفی در سه لایه نحوی، واژگانی و آوایی پرداخته شده است.

این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی، بر پایه مطالعات کتابخانه ای و با ذکر نمونه های برابر با مولفه های سبک شناسی انجام شده است.

عباس معروفی نویسنده معاصر از شیوه نویسندگی ویژه ای برخوردار است. یافته های پژوهش نشان میدهد که معروفی زبان و عناصر زبانی را با توجه به ساختار، محتوا، فضا و شخصیتهای داستانها به کار میبرد. زبان داستانی عباس معروفی چه در زمینه واژه ها و چه در بافت کلام، زبانی زنده و ادبی است که لایه های اندیشگی و احساسی و عاطفی خود و جامعه را بخوبی به نمایش میگذارد. تمام عناصر زبانی در داستانهای معروفی نظامی منسجم دارند که این نظام زبانی او را در ردیف نویسندگان صاحب سبک قرار میدهد.

اصلیترین و مهمترین برجستگیهای زبانی در رمانهای عباس معروفی که سبک نگارش او را از دیگر نویسندگان متمایز میکند، تناسب زبان شخصیتهای داستانها با تیپهای شخصیتی آنها، کاربرد صفت و ارکان تشبیه پس از فعل، کاربرد واو در آغاز جمله ها و بندها، کاربرد فراوان افعال پیشوندی، آوردن افعال پیاپی، داشتن موتیفهای خاص زبانی، تکرار یک واژه یا جمله در سراسر داستانها با توجه به فضای روایت، گزینش و چینش واژه ها با توجه به بار عاطفی آنها و فضای داستانها است.