بررسی شکل ظاهری موجودات مینوی در اسطوره‏‏ های ایران به منظور بازنمایی در طراحی شخصیت پویانمایی

تولیدات پویانمایی به دلیل آزادی تام در خلق شخصیت های رویایی و فضاهای تخیلی، نسبت به سایر گونه‏‏ های نمایشی، امکان بیشتری را در استفاده از فانتزی بصری در خود دارند. هدف این پژوهش، بررسی دقیق نحوه تشریح شکل ظاهری موجودات مینوی در اسطوره‏‏های ایران، برای روایت صحیح داستان‏ها و افسانه‏‏ های ایرانی همگون با نگرش ماهوی ایرانی به موجودات اساطیری است که با توجه به ماهیت آن، در هنر پویانمایی قابل بازنمایی و استناد خواهد بود. برای مقایسه و مطابقت دقیق، موجودات مذکور از لحاظ کارکرد به دو دسته‏: سپنته (خیر) و انگره (شر) تقسیم شده‎ اند. هر دو دسته، از لحاظ توانایی و موقعیت، طبقه‏ بندی شده ‏اند و براساس متون کهن ادب پارسی، نشانه ‏های ظاهری و نحوه بازنمایی هر کدام، استخراج و مشخص شده است. این پژوهش، از نوع توصیفی- تحلیلی است و به روش کتابخانه ای، با رویکرد گفتمان رشته‏ ای (اقتباسی) انجام شده و در آن، از روش استنباطی (کیفی) استفاده شده است. نتایج نشان می‏دهد با توجه به دوگانه باوری یا ثنویت همه آفرینش در بیشتر متون کهن ایرانی، سپنته مینوان و انگره مینوان به راحتی قابل تشخیص و تصویرند. نیروی خیر همواره با هیبتی معمولی، با تعابیری کلی و به دور از ذکر جزییات، نورانی، خوشبو و زیبا توصیف می‏شود. در مقابل، نیروی شر، غول پیکر، سیه چرده یا ابلق، با اعضای نامتعارف بدن، حیوان نما و در نقطه مقابل ایزدان وصف شده‏ است.