اثربخشی امید درمانی بر شادکامی و کیفیت زندگی در زنان مطلقه شهر زاهدان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی امید درمانی بر شادکامی و کیفیت زندگی در زنان مطلقه شهر زاهدان انجام گرفت. این پژوهش به لحاظ هدف از نوع تحقیقات کاربردی و از نظر چگونگی گردآوری اطلاعات، آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل تمامی زنان مطلقه شهر زاهدان در سال 1402 بود که با استفاده از روش نمونه گیری داوطلبانه و در دسترس تعداد 60 نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه شادکامی آکسفورد (1990)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (1994) و پروتکل آموزشی امید درمانی اسنایدر (2002) می باشد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون لوین و کلموگروف اسمیرنوف و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که امید درمانی، شادکامی و کیفیت زندگی را در زنان مطلقه شهر زاهدان به طور معناداری افزایش داده است؛ بنابراین پروتکل آموزشی امید درمانی می تواند به عنوان یک مداخله موثر در افزایش شادکامی و کیفیت زندگی زنان مطلقه مورداستفاده قرار گیرد.