رویکردی جایگزین برای ارزیابی کیفیت در آموزش مهندسی: پیمایش مواجهه دانشجویان با زندگی دانشگاهی

ارزیابی مستمر کیفیت آموزش مهندسی، یکی از ضرورت های ارتقای کیفیت نظام آموزش مهندسی است. با وجود تاکیدات ملی و بین المللی بر ارزیابی درونی و برونی در آموزش عالی، هنوز استفاده از این رویکرد در نظام آموزش مهندسی ایران متداول نشده است. یکی از دلایل این امر، پیچیدگی و زمان بر بودن اجرای این رویکرد است. اما می توان رویکردهای جایگزین که سهولت بیشتری برای اجرا دارند، استفاده کرد. از جمله این رویکردها پیمایش مواجهه دانشجویان با زندگی دانشگاهی است. در این رویکرد، به دو سوال اصلی پاسخ داده می شود: (الف) فعالیت های دانشجویان در محیط دانشگاهی و به طور کلی محیط های یادگیری چیست و کیفیت آنها چگونه است؟ و (ب) نهادهای دانشگاهی برای ارتقای یادگیری دانشجویان، چه اقداماتی انجام می دهند؟ در راستای به کار بردن رویکرد یادشده، یک طرح تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی با هدف ارزیابی مواجهه دانشجویان با زندگی دانشگاهی در دانشکده های فنی و مهندسی کشور اجرا شد. جامعه مورد مطالعه، دانشجویان دانشکده های فنی و مهندسی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و کشور بود. داده های لازم از طریق پرسش نامه و انتخاب نمونه از کل نظام آموزش مهندسی کشور گردآوری شد. نتایج نشان داد که سطح مشارکت فعال تحصیلی دانشجویان فنی مهندسی مطلوب نیست. علاوه بر آن، تعامل دانشجویان با هیئت علمی دارای ضعف جدی است و دانشجویان، تجربه خیلی رضایت بخشی از آموزش های دانشگاهی ندارند. همچنین، سطح یادگیری آنان از مطلوبیت مورد انتظار برخوردار نیست. و بالاخره، دانشجویان بر این باورند که دانشگاه به طور مطلوب دانش و مهارت های آنها را برای ورود به بازار کار ارتقا نداده است.