ارتباط بین صلاحیت بالینی و تعهد سازمانی و عوامل موثر بر آن در پرستاران شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های دولتی کرمانشاه

تعهد سازمانی حالتی است که فرد ، سازمان و بخصوص هدف های آن را معرف خود می داند و تمایل دارد تا عضو آن سازمان باقی بماند. تعهد سازمانی عامل حیاتی در دستیابی به اهداف سازمانی است و باعث میشود کارکنان به جای ایجاد مشکل، به حل مشکل بپردازند. صلاحیت بالینی ، پایه و اساس کار عملی پرستاری می باشد. پرستاران مهم ترین نقش را در ارائه خدمات بهداشتی درمانی در بیمارستان ها ایفا می نمایند درواقع،شایستگی بالینی را استفاده عاقلانه از مهارتهای فنی،ارتباطی، دانش، قضاوت بالینی، احساسات و ارز شها درموقعیتهای بالینی تعریف کرده اند این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین صلاحیت بالینی با تعهد سازمانی وعوامل مرتبط با ان در پرستاران شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر کرمانشاه در سال  1396 انجام شد.

در این مطالعه همبستگی، 227 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر کرمانشاه به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه استاندارد شغلی  شایستگی بالینی پرستاران واستاندارد  تعهد سازمانی آلن و مایر بود که پایایی و روایی آن در مطالعات والکر وکمپل 2013 (7) و شاکرنیا و محمد پور 2010 (5) و مطالعات مختلف به اثبات رسیده است. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 و در سطح معنی داری 05/0 > P تجزیه وتحلیل شدند.جهت نرمال بودن داده ها آزمون کولموگروف اسمیرنوف تک متغیری و ارتباط داده ها از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده شد.

میانگین نمرهی تعهد سازمانی و شایستگی بالینی در پرستاران به ترتیب، 23/5 119/9± و 2/18 73/35± به دست آمد. بین شایستگی بالینی و تعهد سازمانی ارتباط معنادار یافت نشد. میانگین نمره ی شایستگی بالینی در پرستارانی که سابقه ی کار بالینی بین 6 تا 10 سال داشتند، بالاتر از سایرین بود (0/05 < P).

در این مطالعه، صالحیت بالینی و تعهد سازمانی پرستاران بخش مراقبتهای ویژه بالا بود؛ اما ارتباط معناداری مشاهده نشد. لذا، با توجه به میانگین بالای تعهد هنجاری در این مطالعه و نقش حیاتی پرستاران در سیستم خدماتی بهداشتی، میتوان با ارتقای صلاحیت بالینی پرستاران یا به کارگیری پرستاران باصلاحیت تر، تعهد آنان را افزایش داد.