اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند انجام گرفت.

این پژوهش با روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه با مرحله پیگیری دوماهه انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر را افراد مراقب سالمند مراکز تحت نظارت وزارت بهداشت شهر تهران در سال 1401 تشکیل دادند. در این پژوهش تعداد 27 مراقب سالمند با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش آموزش خودشفقت ورزی را طی دو و نیم ماه در 10 جلسه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه مقیاس استرس ادراک شده کوهن  ( 1983) و پرسشنامه احساس انسجام روانی فلسنبرگ، ونتکولت و مریک   (2006) بود. داده های جمع آوری شده به شیوه تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی بر استرس ادراک شده و انسجام روانی مراقبان سالمند تاثیر معنادار دارد.

بر اساس یافته های پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که آموزش خودشفقت ورزی با تمرکز بر تصویرسازی شفقت نسبت به خود و دیگران، استفاده از درماندگی خلاق، تصریح اهداف ارزشمند، تقویت رفتارهای شفقت آمیز و توسعه رفتارهای هوشمندانه می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش استرس ادراک شده و بهبود انسجام روانی مراقبان سالمند مورد استفاده قرار گیرد.