شناخت و اولویت بندی شاخص های تکنولوژی ساخت مسکن دائم پس از زلزله در تهران

برنامه ریزی ساخت مسکن پس از زلزله، به جهت پیچیدگی و غامض بودن آن، به خصوص در شهری مانند تهران، کمتر مورد توجه قرارگرفته است. از آنجایی که بازسازی فرصتی است برای بهسازی و توسعه، به کارگیری تکنولوژی های مقتضی ساخت امری اجتناب ناپذیر است، زیرا سبب افزایش سرعت ساخت، کاهش هزینه ها و مصرف انرژی، سازگاری با محیط زیست، مقاوم سازی و نهایتا افزودن به عمر مفید بنا می شود. با توجه به ابعاد گسترده فناوری، هزینه های بالای اجرا و نیاز به داشتن دانش و درک صحیح از شرایط پساسانحه، به کارگیری تکنولوژی مناسب ساخت مسکن ضروری بوده و مستلزم شناخت درستی از شاخص ها است. این پژوهش به دنبال شناسایی و اولویت بندی شاخص های تکنولوژی به منظور انتخاب سیستم ساخت مناسب مسکن دائم پس از زلزله در شهر تهران است. روش تحقیق، ترکیبی از روش های کیفی و کمی بر اساس استراتژی تحلیلی و اکتشافی است. بعد از مرور مقالات، اسناد، متون تخصصی و بررسی تجارب حاصل از مطالعات پیشین، شاخص ها استخراج گردیدند، سپس با روش دلفی طبقه بندی عوامل صورت گرفت و به تایید متخصصان رسید و از طریق تکنیک آنتروپی شانون رتبه بندی شد. در مجموع، دوازده عامل که شامل مدیریت ساخت و اجرا، هزینه، اجزای ساخت، نوع مصالح، زمان، پیش ساخته سازی، مصرف انرژی، ایمنی، ویژگی های فرهنگی و اجتماعی، شرایط زیست محیطی و تناسب با طرح معماری شناسایی شد. نتایج نشان داد که کیفیت، دوام و مقاومت بالای مصالح، به کارگیری استانداردهای موجود صنعت ساخت، سازه اصلی، تامین نور فضا، انرژی حداقل جهت تطابق اقلیمی و مناطق مختلف شهر تهران به عنوان مهم ترین شاخص های تکنولوژی ساخت مسکن پس از زلزله هستند.