حکمرانی تبلیغ؛ حکمرانی مفاهمه ای

نظام حکمرانی اسلامی، رسالت اصلی خود را عمومی سازی و تحقق احکام الهی می داند و این مهم میسور نخواهد بود مگر به مشارکت تمام ظرفیت های عامه در جریان تبلیغ دینی. تاکنون امر تبلیغ کمتر به عنوان کنشی اجتماعی فهم و فرض می شد ضمن آنکه پس از رویکردهای تبلیغ فردی(فرد به فرد) نوع نگاه به فرایند تبلیغ، نگاهی مدیریتی(تحت عنوان مدیریت تبلیغ) بود. در این پژوهش اولا به عنوان امر سیاسی اجتماعی و ثانیا در پرتو مفهوم حکمرانی بررسی و تحلیل خواهد شد و در نهایت به این پرسش، پاسخ داده می شود که حکمرانی(مداخله در امر عمومی) تبلیغ، چگونه با استمداد از ظرفیت های عامه انجام می شود. روش پژوهش حاضر از نوع مروری و با مدل مرور ادبیات سنتی یا روایی است و در آن ادبیات حوزه حکمرانی تبلیغ با اتکا به مقالاتی که در دو پایگاه اطلاعاتی نورمگز و پرتال علوم انسانی بود جستجو و بررسی شد و نهایتا موضوع حکمرانی تبلیغ بر پایه شرایط علی، راهبرد، شرایط زمینه ای، موانع و پیامدها صورتبندی و توصیف شد. یافته های پژوهش حاضر سرشت و بنیاد حکمرانی تبلیغ با اتکا به مشارکت عامه را حکمرانی مفاهمه ای دانسته و سه جزء حکمرانی مفاهمه ای در امر تبلیغ را در فرم، مداخله فرهنگی؛ در زمینه، هم  سخنی؛ و در محتوا، اجتماع بر امر جامع دانست. نتیجه پژوهش نیز آن بود که دولت برای مداخله فرهنگی در امر تبلیغ نیاز به جامع سازی امر تبلیغ دارد و فرایند جامع سازی باید با اتکا به مسئله مندسازی موقعیت تبلیغ، ارزشیابی فرایند و برآیند تبلیغ، اولویت تبلیغ عملی بر بیانی، ارائه الگوی جدید، مداخله تسهیل گرانه در امر تبلیغ و نهایتا تمرکز بر فرایند تبلیغی بیش از برآیند و غرض تبلیغ دنبال شود.