اثر بربرین سولفات و بربرین کلرید در شرایط برون تنی بر رشد و تولید آفلاتوکسین توسط آسپرژیلوس فلاووس و آسپرژیلوس پارازیتیکوس

آفلاتوکسین ها، سموم قارچی مضری هستند که می توانند خوراک دام و محصولات غذایی را آلوده کنند. ترکیبات گیاهی به عنوان عوامل بالقوه برای مهار رشد و تولید آفلاتوکسین توسط قارچ های توکسین زا مورد بررسی قرار گرفته اند.

این مطالعه باهدف بررسی اثر بربرین سولفات و بربرین کلرید در شرایط آزمایشگاهی بر رشد و تولید آفلاتوکسین در آسپرژیلوس فلاووس و آ. پارازیتیکوس انجام شد.

فعالیت ضدقارچی نمک های بربرین براساس سند M38-A3  موسسه استانداردهای بالینی و آزمایشگاهی (CLSI) تعیین گردید. سطح آفلاتوکسین با استفاده از روش کروماتوگرافی مایع با کارایی بالا (HPLC) اندازه گیری شد.

حداقل غلظت بازدارندگی بربرین سولفات و بربرین کلرید علیه آسپرژیلوس فلاووس به ترتیب 250 و 125 میکروگرم بر میلی لیتر بود. این مقادیر برای آسپرژیلوس پارازیتیکوس به ترتیب 500 و 250 میکروگرم بر میلی لیتر محاسبه شد. بربرین سولفات با غلظت 2000 میکروگرم بر میلی لیتر و بربرین کلرید با غلظت 1000 میکروگرم در میلی لیتر منجر به مهار کامل رشد میسلیوم آسپرژیلوس فلاووس شد. علاوه براین، بربرین سولفات با غلظت 2000 میکروگرم در میلی لیتر باعث کاهش 96/7 درصدی رشد میسلیوم آسپرژیلوس پارازیتیکوس شد، درحالی که کلرید بربرین با غلظت 1000 میکروگرم در لیتر به مهار 100 درصدی رشد میسلیوم منجر شد.

نتیجه گیری نهایی:

 نمک های بربرین تولید آفلاتوکسین کل توسط هر دو گونه آسپرژیلوس را در غلظت های MIC/2 و MIC/4 به طور معنی داری کاهش دادند (P ˂0/05). نتایج نشان می دهد که نمک های بربرین می توانند به عنوان عوامل ضدقارچی و ضدآفلاتوکسیژنیک بالقوه در برابر جدایه های سمی آسپرژیلوس استفاده شوند.