بررسی دو روش کاربردی برای مدلسازی پدیده عود در مطالعات پیش بالینی

امروزه اعتیاد به مواد مخدر به عنوان یک بیماری مزمن عودکننده شناخته می شود که همراه با رفتارهای تکراری و اجباری فرد در مصرف ماده مخدر و رفتارهای جستجوگرایانه، با وجود اطلاع از پیامدهای منفی آن تعریف می شود. پایبندی فرد به اجتناب از پرهیز در مصرف مواد مخدر اغلب به عنوان عود تلقی می شود و شامل فرآیندی است که طی آن فرد به الگوهای رفتاری قدیمی و مصرف مواد باز می گردد. یکی از نگرانی های اصلی در درمان اعتیاد، نرخ بالای عود، حتی طی یک دوره کوتاه پس از درمان می باشد. سه عامل مواجهه با خود دارو، مواجهه با نشانه های مصرف دارو و رویارویی با استرس در حصول عود دخیل هستند. برای بررسی و پرداختن به مسئله عود، تلاش های زیادی در ایجاد روش های خاموشی-بازگشت در حیوانات آزمایشگاهی انجام شده است. مدل سازی یک اختلال روانی انسانی مانند اعتیاد در حیوانات به دلیل پیچیدگی آن به طور کامل امکان پذیر نیست. با این حال، می توان مباحث روانشناختی انسانی را به صورت عینی و رفتاری با پارامترهای قابل اندازه گیری در حیوان آزمایشگاهی شبیه سازی کنیم. مدل های حیوانی عود که در دهه های گذشته توسعه یافته اند به طور قابل توجهی به روشن کردن این پدیده نوروبیولوژیک کمک کرده اند. بر این اساس دو مدل اصلی حیوانی برای پدیده بازگشت پیشنهاد شده است که عود را بر اساس رفتارهای جستجوگرایانه وهمچنین مصرف مواد مدل سازی می کنند. این ها شامل دو مدل خود تجویزی مواد و ترجیح مکان شرطی می باشد که در این مقاله مروری به تجزیه و تحلیل و توصیف این دومدل در راستای پدیده "بازگشت" پرداخته شده است.