بررسی میزان تاب آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی (نمونه موردی: شهر سنندج)

سوانح و مخاطرات طبیعی به دلیل شدت و زمان کوتاه اثر گذاری بر اجتماعات بشری تبدیل به یکی از دغدغه های اصلی برنامه ریزان و مدیران شهری در سال های اخیر شده اند. از این رو تاب آوری، به عنوان رویکرد و روشی مناسب در جهت کاهش خطرات حاصل از بحران ها و مخاطرات، به عنوان رویکرد پژوهش حاضر انتخاب شده است. هدف از این پژوهش بررسی میزان تاب آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی در شهر سنندج می باشد. این پژوهش از نوع توصیفی و تحلیل می باشد که روش آن میدانی و پیمایشی محسوب می شود. داده های کمی (با مقیاس فاصله ای- نسبی) که از این طریق به دست آمد در قالب پنج شاخص (کالبدی، نهادی، طبیعی، اجتماعی، اقتصادی) و از طریق مدل ارزیابی AHP فازی تحلیل شد؛ به منظور ترسیم افتراق فضایی شاخص های تاب آوری از تکنیک waspas بهره گرفته شده است. نتایج نشان می دهد بر اساس هدف، شاخص نهادی رتبه یک با وزن 249/0 را به خود اختصاص داده است. رتبه های بعدی به ترتیب به شاخص های طبیعی، کالبدی، اقتصادی و اجتماعی تعلق می گیرد. منطقه پنج در رتبه اول، منطقه یک در رتبه دوم، منطقه جهار در رتبه سوم، منطقه دو در رتبه جهارم و منطقه سه در رتبه پنجم قرار دارد.