تحلیل تطبیقی الگوهای مشارکت شهروندان در مدیریت شهری

گذر زمان و تجربیات به دست آمده از اقدامات مختلف بهسازی و نوسازی در شهرها و کشورهای مختلف نشان داده است که روند بهسازی و نوسازی بدون مشارکت مردمی و عدم مداخله آنان، نمی تواند به نتیجه مطلوب بیانجامد و ضروری است دراین امر، مشارکت مردمی و نقش و جایگاه آنان در فرایندهای مربوطه، مد نظر قرار گیرد. از مهم ترین آثار مشارکت در فرایند برنامه ریزی و مدیریت شهری می توان به ایجاد علاقه و اعتماد در مردم برای توسعه و پیشرفت, و کاهش تمرکزگرایی اشاره کرد. بنابراین مهم ترین ابزار برای مدیریت شهری موفق, بهره گیری از مشارکت مردم است. برای تقویت و گسترش امر مشارکت مردم در برنامه ریزی, شناخت عوامل موثر بر این امر ضروری است.مدل مدیریت شهری، یکی از موضوعات کلیدی در ارتباط با نحوه اداره شهرهاست. تجربیات جهانی نشانگر کاربرد مدل های گوناگون اما برخوردار از تعاریف، ویژگی ها و چارچوب نهادی و قانونی مشخص است. نتایج گویای آن است که برخی از کشورهای توسعه یافته جهان توانسته اند با اتخاذ سیاست ها و راهبردهایی نظیر آموزش، شفاف سازی، اعتماد به شهروندان و... به موفقیت در اجرای طرح های مشارکت واقعی و در پی آن توسعه پایدار شهری دست یابند. اما این امر در ایران با مشکلات گوناگونی نظیر؛ بی اعتمادی دوسویه شهروندان و مدیران شهری به یکدیگر، فقدان انطباق اولویت شهروندان با برنامه های ارائه شده، ناهماهنگی نهادهای اجرایی با یکدیگر، مشکلات اقتصادی، نبود آموزش موثر و...مواجه است که موجب شکست پی در پی طرح ها و برنامه های اجرایی شده است.