اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر برخی شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی بافت بیضه موش های صحرایی دیابتی همراه با سندروم حاد ترک مورفین

دیابت به همراه مورفین با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب های متابولیسمی متعددی در بیضه ها ایجاد می کند. این مطالعه با هدف کاهش عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت و مورفین بر کیفیت باروری مردان با کمک تمرین هوازی فزاینده با شدت متوسط صورت گرفت.

از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در این مطالعه تجربی استفاده شد. موش ها به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل دیابت (D)، دیابت مورفینی (D.M)، دیابت+ تمرین استقامتی (D+ ET)، دیابت مورفینی+ تمرین استقامتی (D. M+ET). سپس القاء دیابت و مورفین انجام شد. گروه های تمرین 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موش ها کشته شدند و بافت بیضه آن ها جدا شد. شاخص های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی این مطالعه اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنا داری 05/0 بررسی شدند.

نتایج نشان داد غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروها افزایش معناداری داشت (0/001 =p). با این حال تمرین استقامتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (001/0 =p) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و  SOD(0/001 =p) سایر گروه ها در مقایسه با گروه دیابت شد.

تحقیق حاضر نشان داد که تمرین استقامتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص های آنتی اکسیدانی در بافت بیضه موش های دیابتی همراه با سندروم ترک شد. و این نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موش ها می باشد.