بررسی نشانگرهای زیستی آیریسین و آدروپین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و ارتباط آن با عوامل خطر

دیابت یک اختلال متابولیک است که با افزایش سطح گلوکز خون، ناشی از اختلال در عملکرد انسولین، ترشح انسولین یا هر دو مشخص می شود که باعث اختلال در متابولیسم کربوهیدرات ها، پروتئین ها و لیپیدها می شود. هیپرگلیسمی مزمن با آسیب طولانی مدت، اختلال عملکرد و نارسایی اندام های مختلف همراه است. آدروپین و آیریسین پروتئین هایی هستند که به تازگی توصیف شده اند و ممکن است جزء ضروری در مسیرهای پاتوفیزیولوژیک دیابت باشند. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی نشانگرهای بیوشیمیایی آیریسین و آدروپین در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و ارتباط آن ها با عوامل خطر طراحی شد.

مطالعه ی حاضر یک مطالعه ی مورد شاهدی بود که شامل 90 بیمار دیابتی نوع 2 و 90 فرد سالم بود که از نظر سن و جنس با هم همسان بودند. قند خون ناشتا(FBS)، HbA1c، انسولین سرم، کلسترول تام(TC)، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی کم(LDL-C)، کلسترول لیپوپروتئین با چگالی بالا(HDL-C)، تری گلیسرید(TG)، آیریسین و آدروپین در آزمایشگاه بیوشیمی بیمارستان آموزشی AL-Faihaa با روش های استاندارد اندازه گیری شد.

سطح سرمی آیریسین(ng/ml 8/152±1/642 در مقابل 3/916±14/06) و آدروپین(pg/ml 25/39±8/897 در مقابل 8/768±59/43) به ترتیب در گروه بیمار به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود(0/001>P). در گروه بیماران، سطح آدروپین سرم با سن همبستگی مثبت(0/025=P , 0/263=r) و با BMI همبستگی منفی(0/048=P , 0/209-=r) و معنی دار داشت. در حالی که سطح سرمی آیریسین با TG همبستگی معنی دار و منفی داشت(0/018=P , 0/248-=r). میزان سطح زیر منحنی(AUC) برای آیریسین(0/969-0/906=CI 95%) 0/937 بود که در کات آف 9/715 دارای حساسیت 91/1% و اختصاصیت 0/80% نشان داد(0/0001>P). علاوه بر این، میزان AUC برای آدروپین(1/00-0/980=CI 95%) 0/991 بود که این بیومارکر در کات آف 37/945 حساسیت 100/0% و اختصاصیت 91/1% نشان داد(0/0001>P).

یافته های ما نشان داد که سطح سرمی آیریسین و آدروپین در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل کمتر بود. احتمالا، کاهش آدروپین و آیریسین ممکن است به عنوان یک نشانگر زیستی برای پیش بینی خطر T2DM استفاده گردد که نیاز به مطالعات بیشتری در این خصوص دارد.