اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای کودک مبتلا به اختلالات یادگیری

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و کیفیت زندگی مادران دارای کودک مبتلا به اختلالات یادگیری است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی با طرح نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه است. جامعه آماری پژوهش شامل مادران دارای کودک مبتلا به اختلال یادگیری شهر تهران در شش ماهه اول سال 1400 بود. نمونه پژوهش شامل 40 نفر از این مادران بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 20 نفر) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی بیچ سنتر (BCFQLS) و مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) بود. گروه آزمایش ده جلسه آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی دریافت کردند و گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند. در پایان، جلسات پس آزمون اجرا شد و با فاصله دو ماه به منظور بررسی ماندگاری آموزش، پیگیری انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-24 استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد تاب آوری و کیفیت زندگی در گروه آزمایش به طور معناداری از گروه گواه بیشتر است. همچنین در زمان پیگیری، تغییرات مثبت ناشی از شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی حفظ شده بود؛ بنابراین می توان گفت رویکرد شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی می تواند برای ارتقای تاب آوری و کیفیت زندگی مادران کودکان مبتلا به اختلال یادگیری به کار گرفته شود.